Arthur Pink over het Zaligmakende Geloof

Een armbeweging uit nood geboren. Zo kan ik het beste het moment typeren waarop ik voor het eerst sinds redelijk lange tijd het boek Een Waar Geloof van Arthur Pink van zijn standplaats uit de boekenkast haalde. Deze gevoelde nood bestond uit het verlangen te gaan voor de real deal: geen goedkoop christendom, maar echte navolging. Hoewel het nagelaten werk van deze Engelse auteur in 1932 verscheen, is de inhoud volop actueel en raakt het de kern van het Evangelie.
Pink bedoelt niet ‘het ware geloof’ als zijnde ‘alles dogmatisch picobello op een rijtje hebben’, maar een ‘levend geloof in de Heere Jezus, dat de toets van de Schrift kan doorstaan’.

Korte levensschets
Arthur Walkington Pink, zoals hij voluit heette, werd op 1 april 1886 geboren in het Engelse Nottingham. Op 22-jarige leeftijd praktiseerde hij allerlei occulte zaken, waaronder het oproepen van geesten, hield hij zich bezig met magische genezingen en was hij helderziend. In deze tijd woonde hij nog bij zijn ouders en zijn vader had er de gewoonte van gemaakt om Arthur bij thuiskomst te begroeten met enkele woorden uit de Bijbel. Dit had geen effect, tot op een avond geciteerd werd uit Spreuken 14:12: ‘Er is een weg die iemand recht schijnt, maar het laatste van die zijn wegen des doods’. Arthur kon deze woorden maar niet uit zijn hoofd zetten en ontnamen hem de mogelijkheid tot het zich goed kunnen concentreren. In die dagen kwam hij tot geloof, tot grote vreugde van zijn ouders.
In theologisch opzicht heeft Pink verscheidene ontwikkelingen doorgemaakt. Aanvankelijk was hij een dispensationalist, waar hij later afstand van heeft genomen (met bijgevolg dat hij ook afscheid nam van de Arminiaanse leer). Typerend voor deze breuk is zijn boek The Sovereignty of God, dat in 1918 verscheen. In dit werk springt Pink op de bres voor soevereine genade. In 1925 vertrekt hij voor drie jaar naar Australië. Daar wordt hij geconfronteerd met een ander uiterste, namelijk het hypercalvinisme. Later dient Arthur enkele gemeenten in de Verenigde Staten, maar zijn houding jegens zowel het Arminianisme als hypercalvinisme maakt dat hij min of meer alleen komt te staan. In 1922 begint hij met het publiceren van het tijdschrift Studies in the Scriptures, waar hij als enige, zij het vol ijver, aan werkt. Op 15 juli 1952 overlijdt Arthur Pink op 66-jarige leeftijd in trieste eenzaamheid en onbekendheid. Zijn geschriften zijn pas na zijn dood bekendheid gaan genieten. Martyn Lloyd-Jones is een bekend prediker die blijvend door Pink is beïnvloed.

Een Waar Geloof
Het in 1932 uitgebrachte werk Een Waar Geloof is Pink’s reactie op de, in zijn ogen, oppervlakkige wijze waarop het Evangelie aan de man gepresenteerd wordt – vandaag de dag beter bekend als easy believism of, om met Bonhoeffer te spreken, goedkope genade. In de ogen van Pink zorgde de oppervlakkige evangelieverkondiging ervoor dat mensen gemakkelijk konden beweren dat ze gered waren, omdat ze ‘in de waarheid en belofte van Johannes 3:16 geloven’. In een systematisch opgesteld werk gaat hij in op het zaligmakende geloof.

Het Evangelie
Het eerste deel van het boek draait om de vraag wat het Evangelie is. Is het waar dat zondaars slechts hoeven te ‘geloven’ om voor de eeuwigheid gered te zijn? Pink concludeert dat het Evangelie glashelder laat zien dat God geen water bij de wijn doet, niet afdoet van Zijn gerechtigheid en de zonde op geen enkele wijze tolereert. Is het werkelijk zo, dat God verheerlijkt wordt door mensen, die volop in de wereld en zonde leven, te vertellen dat zij op dit moment behouden kunnen worden door ‘eenvoudig Christus als persoonlijke Zaligmaker te aanvaarden’? En dit alles, terwijl zij nog met de afgoden in de hand en liefde voor de zonde in het hart ronddolen? Zijn scherpe conclusie is, dat mensen op een dwaalspoor gebracht worden, als zij gerust worden gesteld met een valse vrede die stelt dat men behouden kan worden zonder de afgoden op te geven, zonder berouw over de zonde te hebben en zonder zich te onderwerpen aan de heerschappij van Christus.

Komen tot Christus
Het tweede gedeelte van het boek behandelt verschillende aspecten aangaande het zaligmakende geloof. Pink concludeert vanuit de Schrift, dat er een soort geloven is, dat wel zalig maakt en een soort geloven dat niet zalig maakt. Over deze spanning schrijft hij: ‘De valkuilen die ik nu moet zien te ontwijken zijn aan de ene kant het onnodig ontmoedigen van de ware heiligen door de lat hoger te leggen dan de Schrift doet, en aan de andere kant het bemoedigen van onwedergeboren belijders door de lat zo laag te leggen dat zij er ook bij horen.’ Het zaligmakende geloof omschrijft hij als ‘een oprecht komen tot Christus’. Om deze uitspraak te ontdoen van dreigende gemakzucht, vergelijkt hij dit komen tot Christus als met een komen naar een ander land. Als ik niet in de Verenigde Staten geboren ben, maar nu de keuze maak er naartoe te gaan, dan vertrek ik uit mijn geboorteland. Met het komen naar Christus is het niet anders: er moet iets verlaten worden. Vanuit deze gedachte meent hij dat de individuele behoudenis een stuk moeilijker is dan soms gesteld wordt. Pink neemt specifieke kenmerken als leidraad om de bewijzen van het zaligmakende geloof te bespreken:

• Een rein hart (Matteüs 5:8)
• Een nederig hart
• Een teer hart
• Werking door de liefde (Galaten 5:6)
• Een gehoorzame wandel
• Kostbaar, want het zal de toets doorstaan
• Overwinning op al de ijdelheden en kwellingen van de dingen die beneden zijn (1 Johannes 5:4)

Verstand, genegenheden en wil
Vervolgens gaat Pink in op drie menselijke factoren die essentieel zijn voor het komen tot Christus, namelijk ons verstand, onze genegenheden en de wil. Er dient een kennis te zijn van Christus, maar alleen theoretische kennis van Hem is niet voldoende: er bestaat een levensgroot verschil tussen geloven aan Christus en geloven in Christus. De rechte kennis van Christus wordt ons geschonken door middel van de Heilige Schrift, maar deze moet geestelijk en bovennatuurlijk zijn meegedeeld door de Heilige Geest – anders blijft het immers theorie. Volgens Pink is theoretische kennis en geestelijke, levende kennis te onderscheiden door de vruchten die zij voortbrengt. Geestelijke en levende kennis van Christus zal staande blijven in tijden van verdrukking, kortom: als het gepaard gaat met kracht (1 Tessalonicenzen 1:5). Wanneer Pink schrijft over de genegenheden, komt hij terug op de bewering dat het zaligmakende geloof werkt door de liefde. Meerdere malen haalt hij teksten aan waarin staat dat mensen Christus liefhebben. Hij gebruikt dit woord als synoniem voor geloven, al lijkt het erop dat Pink zelf de voorkeur geeft voor liefhebben, omdat dit de genegenheid erbij betrekt. Voor hem is dus ook angst voor de hel een ontoereikende reden om in Christus te geloven: het gaat om de werkelijke hartsgesteldheid jegens Jezus Christus persoonlijk, want, zo concludeert hij, niemand wil naar de hel. Gruwelen van de zonde is heel wat anders dan met angst en beven denken aan de hel. De indruk ontstaat, dat Pink zijn werk zo ingedeeld heeft, dat de staat van de genegenheid de doorslag geeft. Als iemand Christus waarlijk leert liefhebben, zal de wil hierin meegenomen worden en zal er dus een bereidwilligheid tot gehoorzamen zijn. En dit niet eenmalig, maar elke dag opnieuw; het gaat om een dagelijks (weder)komen tot Christus.

Geloofszekerheid
Als het gaat over geloofszekerheid, put Pink uit twee belangrijke bronnen: de Zaligsprekingen uit Matteüs 5 en de eerste Johannesbrief. Volgens hem is er meer nodig dan rusten op Johannes 3:16 of 5:24. Kenmerkend voor hem is de volgende zin: ‘‘Laat de oprecht bezorgde ziel de hele eerste Johannesbrief eens langzaam en aandachtig doorlezen en het zal hem opvallen dat er niet eenmaal in al die vijf hoofdstukken gezegd wordt: ‘Wij weten dat wij uit de dood overgegaan zijn in het leven omdat we rusten op het volbrachte werk van Christus’. De volledige afwezigheid van zo’n uitspraak moet ons er toch echt van overtuigen dat er iets radicaal fout is aan de leer die tegenwoordig populair is over dit thema. (…) Een godzalig leven is het eerste bewijs dat ik een kind van God ben.’’ Voor Arthur Pink is de christelijke zekerheid een op de Schrift gebaseerde wetenschap dat iemand op het smalle pad loopt, dat naar het leven leidt (Matteüs 7:13-14). Ook al woont de zonde nog in de christen, de macht of heerschappij van de zonde over het leven van de gelovige is gebroken. Dit maakt ook inzichtelijk dat Pink de verlossing breder ziet dan alleen maar gered worden van de hel. Christus is, zoals in Matteüs 1:21 staat, gekomen om Zijn volk te verlossen van hun zonden.
Het prettige van de schrijfstijl van Pink is dat hij op cruciale punten dialogiserend te werk gaat. Hij verdiept zich in de gedachten van anderen en behandelt daarbij eventuele tegenwerpingen. Eén van die tegenwerpingen is dat zijn onderwijs de eenvoudigheid van Christus in de weg zou staan. Hoe moeten we omgaan met teksten als Johannes 3:16 of Handelingen 16:31? Pink trekt de conclusie dat in het geval van de gevangenbewaarder te Filippi sprake is van een ontwaakte, diepbedroefde, boetvaardige ziel die de vraag stelde: ‘Wat moet ik doen om zalig te worden?’

Van 1932 naar 2012
Het is opvallend dat dit werk van Arthur Pink vandaag de dag nog zo actueel is. Er lijkt in dit opzicht weinig te zijn veranderd. Wat hij in feite betoogt, is de duurzame relatie van de zondaar met Christus. De zaligheid is allerminst een kwestie van een eenmalige beslissing, het is een duurzaam proces dat de rest van het leven in beslag zal nemen. En de Bijbelse waarheid is onveranderd: de goddeloze wordt bevolen zijn kwade paden te verlaten. Als dit al in het Oude Testament werd verkondigd, waarom zou het dan met de openbaring van Gods eigen Zoon ineens anders en gemakkelijker zijn geworden? De cruciale vraag in het leven van het individu is en blijft: is er werkelijk een hartelijke liefde voor Jezus Christus? Is er werkelijk een hartelijke bereidwilligheid om Christus geheel en al te omarmen, zodat de zondaar in staat wordt gesteld Hem daadwerkelijk in geloof te gehoorzamen en te volgen?

Lees hier Studies on Saving Faith