“Looking unto Jesus.” Hebrews 12:2
It is ever the Holy Spirit’s work to turn our eyes away from self to Jesus; but Satan’s work is just the opposite of this, for he is constantly trying to make us regard ourselves instead of Christ. He insinuates, “Your sins are too great for pardon; you have no faith; you do not repent enough; you will never be able to continue to the end; you have not the joy of His children; you have such a wavering hold of Jesus.” All these are thoughts about self, and we shall never find comfort or assurance by looking within. But the Holy Spirit turns our eyes entirely away from self: He tells us that we are nothing, but that “Christ is all in all.” Remember, therefore, it is not thy hold of Christ that saves thee-it is Christ; it is not thy joy in Christ that saves thee-it is Christ; it is not even faith in Christ, though that be the instrument-it is Christ’s blood and merits; therefore, look not so much to thy hand with which thou art grasping Christ, as to Christ; look not to thy hope, but to Jesus, the source of thy hope; look not to thy faith, but to Jesus, the author and finisher of thy faith. We shall never find happiness by looking at our prayers, our doings, or our feelings; it is what Jesus is, not what we are, that gives rest to the soul. If we would at once overcome Satan and have peace with God, it must be by “looking unto Jesus.” Keep thine eye simply on Him; let His death, His sufferings, His merits, His glories, His intercession, be fresh upon thy mind; when thou wakest in the morning look to Him; when thou liest down at night look to Him. Oh! let not thy hopes or fears come between thee and Jesus; follow hard after Him, and He will never fail thee.
“My hope is built on nothing less
Than Jesu’s blood and righteousness:
I dare not trust the sweetest frame,
But wholly lean on Jesu’s name.”
~ Charles Spurgeon
Bron: Daily Edification, edificationstation.com
+1024.jpg)
Posts tonen met het label Gospel. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Gospel. Alle posts tonen
donderdag 18 april 2013
maandag 15 april 2013
God, Our Chosen Portion
Hence we may learn, that whatever changes a godly man passes through, he is happy; because God, who is unchangeable, is his chosen portion. Though he meet with temporal losses, and be deprived of many, yea, of all his temporal enjoyments; yet God, whom he prefers before all, still remains, and cannot be lost. While he stays in this changeable, troublesome world, he is happy; because his chosen portion, on which he builds as his main foundation for happiness, is above the world, and above all changes. And when he goes into another world, still he is happy, because that portion yet remains. Whatever he be deprived of, he cannot be deprived of his chief portion; his inheritance remains sure to him.—Could worldly-minded men find out a way to secure to themselves those earthly enjoyments on which they mainly set their hearts, so that they could not be lost nor impaired while they live, how great would they account the privilege, though other things which they esteem in a less degree, were liable to the same uncertainty as they now are! Whereas now, those earthly enjoyments, on which men chiefly set their hearts, are often most fading. But how great is the happiness of those who have chosen the Fountain of all good, who prefer him before all things in heaven or on earth, and who can never be deprived of him to all eternity!
~ Jonathan Edwards
Bron: Daily Edification, edificationstation.com
It Will Be Worth It All
A Letter from John Newton
"Here on earth you will have many trials and sorrows. But take heart, because I have overcome the world." John 16:33
Dear Brother,
Blessed be God for the news of a better world, where there will be no sin, trouble, nor defect forever!
What shall it be when the Lord shall call us up to join with those who are now singing before the eternal throne?
What shall it be when all the children of God, who in different ages and countries have been scattered abroad shall be all gathered together, and enter into that glorious and eternal rest provided for them?
What shall it be when there shall not be one trace of sin or sorrow remaining, not one discordant note to be heard, nothing to disturb, defile, or alleviate the never-ceasing joy?
Many a weary step we have taken, since the Lord first drew us to Himself; but we shall not have to tread the past way over again. Some difficulties may remain, but we know not how few. Perhaps before we are aware, the Lord may cut short our conflict and say, "Come up hither!" At the most, it cannot be very long! He who has been with us thus far will be with us to the end. He knows how to cause our consolations to exceed our greatest afflictions!
And when we get safely home, we shall not complain that we have suffered too much along the way. We shall not say, "Is this all I get after so much trouble?" No! When we awake in that glorious world, we shall in an instant be satisfied with His likeness. One sight of Jesus as He is will fill our hearts, and dry up all our tears!
"I consider that our present sufferings are not worthy to be compared with the glory that will be revealed in us." - Romans 8:18
~ John Newton
Bron: Daily Edification, edificationstation.com
For the Despairing Soul
Manasseh is saved. O despairing souls, the arms of mercy are open to receive a Manasseh, a monster, a devil incarnate; he caused that gospel prophet Isaiah to be sawed in the midst with a saw.... He turned aside from the Lord to commit idolatry, and caused his sons to pass through the fire, and dealt with familiar spirits, and made the streets of Jerusalem to overflow with innocent blood.... The soul of Mary Magdalene was full of devils; and yet Christ cast them out, and made her heart his house.... Why dost thou then say there is no hope for thee, O despairing soul?
Paul was full of rage against Christ and his people, and full of blasphemy and impiety, and yet behold, Paul is a chosen vessel, Paul is caught up into the heaven, and he is filled with the gifts and graces of the Holy Spirit .... Why should thou then say there is for thee no help, O despairing soul!
The apostle tells you of some monstrous miscreants that were unrighteous, fornicators, idolaters, adulterers, effeminate, abusers of themselves with mankind, thieves, covetous, drunkards, revilers, extortioners; and yet these monsters of mankind, through the infinite goodness and free grace of God, are washed from the filth and guilt of their sins, and justified by the righteousness of Christ, and sanctified by the Spirit of Christ, and decked and adorned with the precious graces of Christ ... Why then, O despairing soul, shouldst thou fear that thy unworthiness and unfitness for mercy will so stop and turn the stream of mercy, as that thou must perish eternally for want of one drop of special grace and mercy?
~ Thomas Brooks
Bron: Daily Edification, edificationstation.com
The Loving Heart of an Actual Living Christ!
I am afraid that many Christians in our day, have lost sight of Christ. They talk more about salvation than about their only Savior, more about redemption than the one true Redeemer, and more about Christ's work than Christ Himself!
This is a great fault — one that accounts for the dry and shriveled spirit that infuses the religious lives of many who profess faith.
As ever you would grow in grace, and have joy and peace in believing — beware of falling into this error! Cease to regard the Gospel as a mere collection of dry doctrines. Look at it rather as the revelation of a mighty living Being in whose sight you are daily to live. Cease to regard the Gospel as a mere set of abstract propositions and abstruse principles and rules. Look at it as the introduction to a glorious personal Friend. This is the kind of Gospel that the apostles preached. They did not go about the world telling men of love and mercy and pardon in the abstract. The leading subject of all their sermons, was the loving heart of an actual living Christ!
This is the kind of Gospel which is most calculated to promote sanctification and fitness for glory. Nothing, surely, is so likely to prepare us for that Heaven where Christ's personal presence will be all, and that glory where we shall meet Christ face to face — as to realize communion with Christ, as an actual living Person. There is all the difference in the world, between an idea and a person.
~ J.C. Ryle
Bron: Daily Edification, edificationstation.com
maandag 18 maart 2013
Vraag & Antwoord [4] - Je schrijft dat Johannes 3:16 en Lucas 9:23-23 ‘overduidelijk’ over de behoudenis gaan. Onderschrijf jij de leer van ‘Lordship Salvation’?
Dit is een onderwerp waar ik de afgelopen twee jaar intensief en met interesse over heb gelezen. Ik heb boeken en artikelen van zowel voor –als tegenstanders gelezen en moet toegeven dat ik – aangaande dit onderwerp – heb geschipperd. Belangrijke naslagwerken over dit onderwerp betreffen The Gospel According to Jesus van John MacArthur, Een Waar Geloof van Arthur Pink en In Defense of the Gospel van Lou Martuneac. Ik wil hier, na bestudering van deze bronnen, mijn positie verwoorden.
Ik heb inderdaad geschreven dat Johannes 3:16 en Lucas 9:23-26 over de behoudenis gaan en heb geprobeerd deze twee teksten met elkaar te harmoniseren door het aanschouwen en genieten van de heerlijkheid van Christus als kern van het zaligmakende geloof te noemen. Overigens zijn er veel meer zogenaamde Bijbelgedeelten die oproepen tot discipelschap. Wat voor mij de doorslag heeft gegeven te concluderen dat Jezus in Lucas 9:23-26 ook over de behoudenis spreekt, zijn Zijn woorden dat ‘ieder die zijn leven wil behouden, het zal verliezen.’ Ik weet dat er mensen zijn die een tweedeling maken tussen de oproep tot geloof en de oproep tot discipelschap en radicale navolging. Maar deze woorden van Jezus (en overigens meerdere) hebben mij ertoe gebracht te beseffen dat de oproep tot navolging feitelijk de oproep tot geloof is. Hoe is het anders te verklaren dat Jezus spreekt over het leven winnen of verliezen? Het moet hier feitelijk dus wel over de behoudenis gaan. Het navolgen van de Heere Jezus is geen ‘hoger stapje’ in het christenleven; het hoort bij het leven van iedere christen.
Geen ander Evangelie
Ik ben ook op de hoogte van de opvattingen van hen die deze leer als onbijbels bestempelen. Het zou gaan om een theologie van ‘behoudenis door werken’ en zelfs een ‘ander Evangelie’. Het zou ‘toevoegen aan de genade’ zijn. Maar de crux zit hem in de definitie van het zaligmakende geloof. Waar gaat het nu echt om? Tegenstanders wijzen elke keer op het volbrachte werk van de Heere Jezus aan het kruis. Hier moeten we in rusten, zo stellen zij – dit is de essentie van het zaligmakende geloof. Op deze manier komen zij er ook toe te stellen dat de behoudenis en navolging twee verschillende zaken zijn, die strikt van elkaar moeten worden gescheiden. En dan kom ik op het punt te moeten concluderen dat deze definitie te gering is. Zoals ik heb geprobeerd aan te geven, is de essentie van het zaligmakende geloof het aannemen van de Heere Jezus Christus. Niet alleen Zijn offer aan het kruis, maar ook Zijn woorden als Profeet en ook Zijn recht om te heersen als Koning. Ik kan niet serieus worden genomen als ik stel dat ik een paar aspecten van Christus wil aanvaarden en sommige wil afwijzen. Het is alles of niets.
Door scherp in te zoomen op het kruis van Golgotha is de oproep tot navolging verwaterd en soms afgezwakt. Het kruis is genoeg en wij moeten vooral niet de suggestie wekken er ‘iets aan toe te willen voegen’, lijkt de houding vaak te zijn. Hoeveel begrip ik misschien op kan brengen om op deze manier de genade van God groot te maken, het is in mijn ogen te simplistisch. Jezus was niet alleen geïnteresseerd in het redden van zondaren om maar zoveel mensen in de hemel te krijgen, maar het is Zijn verlangen om een volk te vergaren voor de glorie van Zijn Vader in de hemel. Hij wil mensen die vreugde vinden in Hem alleen, omdat Hij hét Leven is. God schenkt redding met het doel ons weer tot Hemzelf te brengen. Wie dit niet wil, kan daarom ook niet oprecht roemen in het kruis. Het is zeer gevaarlijk God te danken en te pleiten op het volbrachte werk van de Heere Jezus en de betekenis ervan niet te begrijpen.
De behoudenis kost je alles
Als we het kruis van Christus op juiste waarde schatten, komen we tot de ontdekking dat er niets van ons overblijft. Onze eigen heerlijkheid en eer stellen niets voor. Het wordt te gronde gericht. Het maakt plaats voor de eer van God, voor de koestering van Zijn schoonheid. Het verandert je leven drastisch. Als we het Evangelie prediken aan onbekeerde mensen, moeten we dit in alle eerlijkheid vertellen. Soms lijkt het of de strikte scheiding tussen redding en discipelschap wordt aangebracht om ongelovige mensen en pasbekeerden niet al te veel voor het hoofd te stoten. Er wordt ook ronduit gesteld dat onbekeerde mensen niet opgroepen moeten worden zich te onderwerpen aan de heerschappij van de Heere Jezus; slechts ‘geloven’ is genoeg. Hiermee verliezen we de essentie van redding. Als mensen worden gered, worden ze van het rijk der duisternis ‘overgebracht naar het Koninkrijk van de Zoon zijner liefde’ (Kolossenzen 1:13). Dit impliceert veel, veel meer dan alleen redding van de hel. Het betekent dat een persoon een andere Vader heeft. Hij staat niet langer onder de regie van de duivel met zijn verderfelijke programma, maar heeft nu Christus als Rechtmatige Heer over zijn leven. Het is ronduit dwaas te stellen dat iemand verlost kan worden van de hel, zonder te worden bevrijd van het rijk van de hel en de levensweg die hier naartoe voert. Wie niet tot eer van God wil leven en niet wil inzien dat alles in het leven om Gods glorie draait (of zou moeten draaien), verkeert nog in staat van verblinding door de satan (2 Korinte 4:6), waardoor de oproep om ‘slechts’ of ‘gewoon’ in Jezus te geloven [feitelijk: het ‘rusten in Zijn volbrachte werk aan het kruis’] van nul tot generlei waarde is. De wedergeboorte rekent radicaal af met geestelijke zelfverrijking en vijandschap ten aanzien van God.
Jezus roept op tot gehoorzaamheid
‘Lordship Salvation’ benadrukt deze radicaliteit en laat hierdoor de glansrijke waarheid van Gods genade schitteren. Het is onbijbels iemands ‘geloof’ te scheiden van zijn levenswandel. Wie daadwerkelijk vreugde in Christus heeft gevonden en van Hem geniet, leeft anders. Jezus bracht geen eenvoudige boodschap. Het bewijs hiervan vinden we in Johannes 6, waar velen van Zijn ‘discipelen’ Hem niet meer willen volgen, omdat Hij onderwijs gaf dat hen te zeer tegen de borst stuitte. Jezus verkondigde niet de boodschap van ‘slechts’ geloven. Hij vroeg concrete gehoorzaamheid. Een aantal voorbeelden:
Jezus maakt geloven hier heel concreet. Mensen die onderscheid willen maken tussen de oproep tot geloof en navolging hebben met deze woorden een probleem; het is namelijk onmogelijk in Jezus te geloven en tegelijkertijd met zoveel mogelijk vrouwen of mannen het bed in te duiken of ongeremd vuile taal over je lippen te laten komen. Dit is niet iets waarvan we kunnen zeggen: ‘geloof maar in het volbrachte werk van de Heere Jezus, deze dingen komen later wel.’ God werkt in mensenlevens en Hij pakt deze zaken aan. Ik denk dat ik hier duidelijk over geschreven heb in het hoofdstuk over de wedergeboorte en elk woord dat ik hier nog extra aan besteed is een herhaling van zetten. In ieder geval moet het ons aan het denken zetten – en ik denk ook dat hier het ongemak in opgesloten ligt – dat de Heere Jezus concreet houdingen en gedragingen aanwijst en mensen voor radicale keuzes stelt.
Wat heeft het voor zin naar de hemel te verlangen als je het Lam Gods niet volgen wilt?
Dit is in de kern de grote vraag. Het mag controversieel klinken, maar de oproep van Jezus tot navolging is wel degelijk een uitnodiging tot de zaligheid en geen vervolgstap of ‘dieper geestelijk leven’. Als je leert begrijpen – niet slechts puur rationeel, maar ook bevindelijk – wat het betekent eeuwig leven te ontvangen, dan is navolging van de Heere Jezus onbetwistbaar noodzakelijk en een gevolg van de rechtvaardigmaking. Als voorstanders van ‘Lordship Salvation’ verklaren dat navolging noodzakelijk is, bedoelen zij allerminst dat de weg van het discipelschap wordt beloond met eeuwig leven, maar dat navolging het eeuwige leven is – het betekent ‘God steeds beter leren kennen door Zijn heerlijkheid te aanschouwen, van Hem te genieten en zo gemeenschap met Hem te hebben.’ Het navolgen van de Heere Jezus, zoals ik heb proberen uit te leggen in het hoofdstuk over discipelschap, gaat het in de kern om een groeiende omgang met de Heiland, waarin Zijn schoonheid meer en meer aan de christen geopenbaard wordt. Hoe stralender Zijn glorie aan ons hart wordt bekendgemaakt, des te vuriger zal ons verlangen worden om Hem in alles na te volgen. Het kan niet bestaan dat we onze Herder zien in heerlijkheid, zonder dat dit effect heeft op onze levenswandel. Wie meent dat het ontvangen van eeuwig leven betekent dat de schuld nu weg is en we gered zijn van de hel, heeft een minimaal begrip van de redding die God ons heeft willen schenken. Hoewel MacArthur nota bene zelf waarschuwt om rechtvaardiging en heiliging niet met elkaar te verwarren, verwijten zijn opponenten hem dat hij dit zelf juist wel doet, door onbekeerden met ‘discipelschapsteksten’ aan te moedigen in de Heere Jezus Christus te geloven. Zelf schrijft hij in het hoofdstuk over de rechtvaardigmaking:
Wat MacArthur hier betoogt, is de Bijbelse waarheid dat rechtvaardigmakend geloof niet alleen staat. Zonder heiliging geen rechtvaardigmaking. Het lijkt hier net alsof de rechtvaardiging afhangt van de hoeveelheid heiliging die gedurende je leven aan de dag wordt gelegd. Dit zou betekenen dat mensen pas op de oordeelsdag zeker kunnen weten dat zij behouden zijn. Deze gedachte is echter niet juist. De Bijbel schetst duidelijk het beeld van de gelovige die ‘opwast tot de zaligheid’, die zich ‘beijvert om de roeping en verkiezing te bevestigen, want zó zal hem rijkelijk worden verleend de toegang tot het eeuwige Koninkrijk van onze Heere en Heiland, Jezus Christus’ (1 Petrus 2:2; 2 Petrus 1:10-11). Wie gerechtvaardigd wil worden door God, kiest daarom voor de onvermijdelijke weg van de heiliging en navolging. Daarom vind ik het reëel om de woorden van Jezus over discipelschap voor te leggen aan ongelovige mensen.
Anderen menen echter dat de ‘onmogelijke eisen’ van navolging pas gaan gelden als iemand de Heere Jezus als zijn persoonlijke Verlosser heeft aanvaard. Ik ben het hier niet mee eens. Jezus vraagt mensen die overwegen Hem te gaan volgen om de kosten hiervan te berekenen. Hij illustreert dit als volgt:
We zien hier iets opvallends. Jezus zegt namelijk: ‘Indien iemand tot Mij komt…’ De uitnodiging die vele predikers geven om verlost te worden, klinkt exact zo – ‘Kom tot Jezus!’ Deze oproep is dus Bijbels. Het opvallende hier is echter dat Jezus het komen tot Hem automatisch verbindt met de consequenties die voor de levenswandel gelden. En dat niet voor een korte tijd, maar voor de rest van je leven! Hoe kunnen we dat hier zien? Dat is heel eenvoudig: Jezus noemt discipelschap hier een levenslange weg van navolging, achter Hem aan. En elke volgeling moet volharden tot deze weg in zijn geheel gelopen is, dus tot het einde toe. Iemand kan veertig jaar lang de Heere Jezus volgen, maar als hij dan alsnog afhaakt, heeft hij deze weg niet met succes kunnen voleindigen. Het verlangen om de Heere Jezus in glorie te zien brandt niet voor een paar jaar in je hart – het leeft voor de rest van je leven. De ene keer sterker dan de andere, maar het verlangen is levend. Wie bouwt, moet het gehele bouwproject afronden. Een gebouw is niet af als niet alle onderdelen tot in detail zijn afgerond, zoals de architect het op de tekentafel heeft uitgewerkt. Zo moet ook de weg van discipelschap volledig worden gegaan. Niet half, niet driekwart – helemaal. En als iemand nu vroegtijdig afhaakt omdat hij ziet dat het meer kost dan hij ervoor kan of wil betalen? Jezus antwoordt hierop: ‘Hij kan mijn discipel niet zijn.’ Arthur Pink verwoordt het zo:
Is de behoudenis een gemakkelijke of moeilijke zaak?
De wijze waarop ik de wedergeboorte omschrijf, laat zien dat het liefhebben en genieten van God de kernzaak is en daarmee een cruciale vereiste om behouden te worden. Ik weet dat mensen zullen tegenwerpen dat dit een onmogelijke vereiste is. Dat klopt. Maar hiermee lijkt te worden gesuggereerd dat het liefhebben van God een onhaalbare opgave is en het geloof in de Heere Jezus gemakkelijk. Sinds wanneer is het geloof in de Heere Jezus gemakkelijk en het liefhebben van Hem een onmogelijke opgave? Is het niet zo dat beide alleen mogelijk zijn door de werkzame genade van Gods Geest? Het ‘geloven in’ en ‘liefhebben van’ de Heere Jezus hebben één kernzaak gemeen: het is onmogelijk als God niet met Zijn licht in het hart van een geestelijk dode zondaar heeft geschenen en Christus heeft geopenbaard als uitmuntend en schitterend boven al het andere. Als God Zijn Zoon openbaart aan de ziel van een mens, valt volgens mij het verschil tussen geloof en liefhebben weg. Christus wordt gekoesterd en de mens zal in blijdschap juichen: ‘Mijn Heere! Mijn God! U wil ik volgen, waarheen U ook gaat! U hebt mij vrijgekocht met Uw dierbaar bloed! U behoor ik toe! U bent mijn leven! In U heb vind ik algenoegzame zielsvreugde! Het geloof grijpt de Heere Jezus geheel en al aan en koestert Hem als de Hoogste Schat, het Hoogste Goed. Dit is precies wat Hij is! Het is daarom ook misleidend te stellen dat het niet gepast is ongelovigen op te roepen Christus boven alles lief te hebben. De misleiding zit hem in de manier waarop Christus wordt gewaardeerd: zo waarderen ongelovigen Christus als toevlucht om gered te worden van de hel en discipelen waarderen Jezus als gans begeerlijk boven alles. Is het dan de bedoeling mensen te leren Jezus lief te hebben als zij tot geloof gekomen zijn? Gaat dit niet automatisch samen? Ik denk van wel en daarom acht ik het niet meer dan terecht dat ongelovigen opgeroepen mogen worden de schoonheid van Christus te zoeken en te zien en Hem in het geloof aan te nemen. Voordat iemand Jezus in geloof kan aannemen, moet diegene Hem als uitmuntend waarderen; niemand heeft immers iets lief wat hij niet koestert of waar zijn verlangen niet naar uitgaat. Geloven en liefhebben gaan daarom samen en mogen mijns inziens niet worden beschouwd als twee verschillende zaken. Opvallend is de manier waarop Arthur Pink schrijft over de verhouding tussen ‘geloven’ en ‘liefhebben’:
Het geloof in de Heere Jezus wordt wel eens voorgesteld als zijnde gemakkelijk. Het zou ‘net zo simpel zijn’ als eten, drinken en het binnengaan door een deur (zie Johannes 6, 7 en 10). Maar is het werkelijk zo simpel? We mogen niet vergeten dat Christus in deze gedeelten gebruik maakt van beeldspraak om geestelijke waarheden begrijpelijk te communiceren. Laten we ze allemaal eens bij langs gaan en bekijken of het echt zo simpel is als sommigen ons willen doen geloven.
a. Eten (Johannes 6:35-40)
Hier spreekt de Heere Jezus inderdaad over eten. Maar er gaat een duidelijke voorwaarde aan vooraf: iemand moet hongeren naar het eeuwige leven. Mensen moeten zich willen voeden met spijs waarin duidelijk geproefd kan worden dat de Heere goed is. Voor iemand die nu geen honger heeft naar het zien van de schoonheid van de Heere Jezus, zijn deze woorden van Christus al moeilijk genoeg. En laten we eerlijk zijn: iedereen is van nature bezig zijn buikje rond te eten van wereldse genoegens. Omdat de wereld echter geen blijvend verzadigend voedsel te bieden heeft, blijft de honger. Alleen het genieten van de Zoon van God schenkt eeuwigdurende vreugde.
b. Drinken (Johannes 7:37-39)
Hier zien we hetzelfde principe. Jezus’ uitnodiging staat in een voorwaardelijk verband: ‘Indien iemand dorst heeft…’ Iemand die geen dorst heeft, voelt niet de behoefte te drinken. Iemand die niets van God wil weten, zal niet tot Christus gaan om het eeuwige en gelukzalige water des levens te drinken. Iemand moet allereerst zijn uitgehongerd en uitgedorst van al het genot dat inwonende zonde, de wereld en satan aanbieden. Er moet een besef komen dat het aangeboden, giftige water van de zonde een steeds terugkerende dorst tot gevolg heeft. Jezus zegt: ‘Je bent geschapen om te genieten van je Maker. Drink van Mij en vind eeuwige vreugde in Mijn schoonheid.’
c. Door een deur binnengaan (Johannes 10:7-18)
Deze metafoor heb ik al uitgebreid besproken in het artikel over de Goede Herder. De christen kent de stem van zijn Heiland en zal Hem volgen. De stem van Christus is een roepende stem die Zijn volgelingen achter Hem aan wil hebben. De herder en het schaap hebben een relatie. Contextueel bezien is het duidelijk dat het hier om navolgen gaat.
Jezus verklaart dat allen die vóór Hem zijn gekomen, dieven en rovers waren. Zij waren dwaallichten. De schapen hebben niet naar hen geluisterd. Dit impliceert duidelijk het aspect van navolging. Profeten riepen het volk op zich te bekeren van hun zonden en afgodische levensstijl en predikten terugkeer naar de God des hemels. Niemand kan beweren dat het aspect van gehoorzaamheid hier ontbreekt. Zoals al eerder aangegeven concentreerde ook Jezus’ bediening zich sterk op dit aspect. De vraag die in Johannes 10 centraal staat is een vraag die in het hele Evangelie naar Johannes actueel blijft: is Jezus nu werkelijk de Messias? Deze grote vraag wordt een aantal verzen later letterlijk door de Joden gesteld, in vers 24:
Let op de beschrijving die Jezus geeft van waarachtige gelovigen: ‘…maar gij gelooft niet, omdat gij niet tot mijn schapen behoort. Mijn schapen horen naar mijn stem en Ik ken ze en zij volgen Mij…’ Volgelingen van de Heere Jezus luisteren naar Hem. Zij nemen Zijn getuigenis aan en zijn gehoorzaam aan Zijn stem, getuige de woorden ‘zij volgen Mij’. Jezus koppelt hier geloven en navolgen aan elkaar en Hij verklaart deze Joden dat zij Hem niet volgen… omdat zij Hem niet geloven! Geloven is volgen en volgen is geloven. Jezus gebruikt deze twee begrippen hier dus door elkaar heen.
Uit het bovengaande concludeer ik dat de behoudenis niet zo gemakkelijk is als door sommigen wordt verondersteld. Zegt de Heere Jezus immers niet dat we moeten strijden door de enge poort binnen te gaan? Moedigde de apostel Paulus zijn kind in het geloof, Timoteus, niet aan om de goede strijd van het geloof te strijden? Stelde de Heere Jezus niet dat het zinloos is Hem ‘Heere! Heere!’ te noemen, terwijl je niet doet wat Hij zegt? Arthur Pink merkt terecht op:
John MacArthur verklaart over het woord strijden dat wordt gebruikt in Lucas 13:24:
Het verband tussen vreugde in God en ‘Lordship Salvation’
Ik heb betoogd dat het geloof in de Heere Jezus betekent dat de zondaar Hem aanschouwt in heerlijkheid met de ogen van het geloof, zich verheugt in Hem en van Hem geniet en Hem aanneemt. Zijn ziel vindt ultieme zielsvreugde in de Heere Jezus Christus. Nu heb ik betoogd dat ik de leer van ‘Lordship Salvation’ onderschrijf. Hoe zijn deze leer en mijn vaste overtuiging nu met elkaar te rijmen? De overeenkomst tussen beiden is dat zij wijzen op de kern van het Evangelie: Gods heerlijkheid aanschouwen in het aangezicht van Jezus Christus. God wordt als meest verheven voorgesteld, het Hoogste Goed, de Grootste Schoonheid. Alleen als mensen de uitmuntendheid van Christus zien en Hem met het gehele hart omhelzen, kan er sprake zijn van een vitaal leven als christen. Het zien van de glorie van Jezus zal een mensenhart blijdschap schenken en vanuit deze blijdschap groeien de vruchten in de levenswandel. Een kind van God blijft niet zonder geestelijke vruchten. Het is het doel van onze zaligheid: godhatende zondaars worden getransformeerd in mensen die van Hem willen genieten en vreugde in Hem alleen vinden. Dit is de wortel van het geloof, waaruit vruchten groeien. De christen heeft maar één doel: God verheerlijken door van Hem te genieten – door met zijn gehele leven te laten zien dat God de meest verheven schoonheid is en dat Hij hem alles waard is. Met de woorden van Jezus:
En waarom zei Hij dit?
Laat de blijdschap van Christus jouw blijdschap worden. Heb ultieme zielsvreugde in Hem. Verheerlijk God door van Hem te genieten. Dit is mijn vaste overtuiging en naar mijn mening ook de boodschap die ‘Lordship Salvation’ brengt.
Ik heb inderdaad geschreven dat Johannes 3:16 en Lucas 9:23-26 over de behoudenis gaan en heb geprobeerd deze twee teksten met elkaar te harmoniseren door het aanschouwen en genieten van de heerlijkheid van Christus als kern van het zaligmakende geloof te noemen. Overigens zijn er veel meer zogenaamde Bijbelgedeelten die oproepen tot discipelschap. Wat voor mij de doorslag heeft gegeven te concluderen dat Jezus in Lucas 9:23-26 ook over de behoudenis spreekt, zijn Zijn woorden dat ‘ieder die zijn leven wil behouden, het zal verliezen.’ Ik weet dat er mensen zijn die een tweedeling maken tussen de oproep tot geloof en de oproep tot discipelschap en radicale navolging. Maar deze woorden van Jezus (en overigens meerdere) hebben mij ertoe gebracht te beseffen dat de oproep tot navolging feitelijk de oproep tot geloof is. Hoe is het anders te verklaren dat Jezus spreekt over het leven winnen of verliezen? Het moet hier feitelijk dus wel over de behoudenis gaan. Het navolgen van de Heere Jezus is geen ‘hoger stapje’ in het christenleven; het hoort bij het leven van iedere christen.
Geen ander Evangelie
Ik ben ook op de hoogte van de opvattingen van hen die deze leer als onbijbels bestempelen. Het zou gaan om een theologie van ‘behoudenis door werken’ en zelfs een ‘ander Evangelie’. Het zou ‘toevoegen aan de genade’ zijn. Maar de crux zit hem in de definitie van het zaligmakende geloof. Waar gaat het nu echt om? Tegenstanders wijzen elke keer op het volbrachte werk van de Heere Jezus aan het kruis. Hier moeten we in rusten, zo stellen zij – dit is de essentie van het zaligmakende geloof. Op deze manier komen zij er ook toe te stellen dat de behoudenis en navolging twee verschillende zaken zijn, die strikt van elkaar moeten worden gescheiden. En dan kom ik op het punt te moeten concluderen dat deze definitie te gering is. Zoals ik heb geprobeerd aan te geven, is de essentie van het zaligmakende geloof het aannemen van de Heere Jezus Christus. Niet alleen Zijn offer aan het kruis, maar ook Zijn woorden als Profeet en ook Zijn recht om te heersen als Koning. Ik kan niet serieus worden genomen als ik stel dat ik een paar aspecten van Christus wil aanvaarden en sommige wil afwijzen. Het is alles of niets.
Door scherp in te zoomen op het kruis van Golgotha is de oproep tot navolging verwaterd en soms afgezwakt. Het kruis is genoeg en wij moeten vooral niet de suggestie wekken er ‘iets aan toe te willen voegen’, lijkt de houding vaak te zijn. Hoeveel begrip ik misschien op kan brengen om op deze manier de genade van God groot te maken, het is in mijn ogen te simplistisch. Jezus was niet alleen geïnteresseerd in het redden van zondaren om maar zoveel mensen in de hemel te krijgen, maar het is Zijn verlangen om een volk te vergaren voor de glorie van Zijn Vader in de hemel. Hij wil mensen die vreugde vinden in Hem alleen, omdat Hij hét Leven is. God schenkt redding met het doel ons weer tot Hemzelf te brengen. Wie dit niet wil, kan daarom ook niet oprecht roemen in het kruis. Het is zeer gevaarlijk God te danken en te pleiten op het volbrachte werk van de Heere Jezus en de betekenis ervan niet te begrijpen.
De behoudenis kost je alles
Als we het kruis van Christus op juiste waarde schatten, komen we tot de ontdekking dat er niets van ons overblijft. Onze eigen heerlijkheid en eer stellen niets voor. Het wordt te gronde gericht. Het maakt plaats voor de eer van God, voor de koestering van Zijn schoonheid. Het verandert je leven drastisch. Als we het Evangelie prediken aan onbekeerde mensen, moeten we dit in alle eerlijkheid vertellen. Soms lijkt het of de strikte scheiding tussen redding en discipelschap wordt aangebracht om ongelovige mensen en pasbekeerden niet al te veel voor het hoofd te stoten. Er wordt ook ronduit gesteld dat onbekeerde mensen niet opgroepen moeten worden zich te onderwerpen aan de heerschappij van de Heere Jezus; slechts ‘geloven’ is genoeg. Hiermee verliezen we de essentie van redding. Als mensen worden gered, worden ze van het rijk der duisternis ‘overgebracht naar het Koninkrijk van de Zoon zijner liefde’ (Kolossenzen 1:13). Dit impliceert veel, veel meer dan alleen redding van de hel. Het betekent dat een persoon een andere Vader heeft. Hij staat niet langer onder de regie van de duivel met zijn verderfelijke programma, maar heeft nu Christus als Rechtmatige Heer over zijn leven. Het is ronduit dwaas te stellen dat iemand verlost kan worden van de hel, zonder te worden bevrijd van het rijk van de hel en de levensweg die hier naartoe voert. Wie niet tot eer van God wil leven en niet wil inzien dat alles in het leven om Gods glorie draait (of zou moeten draaien), verkeert nog in staat van verblinding door de satan (2 Korinte 4:6), waardoor de oproep om ‘slechts’ of ‘gewoon’ in Jezus te geloven [feitelijk: het ‘rusten in Zijn volbrachte werk aan het kruis’] van nul tot generlei waarde is. De wedergeboorte rekent radicaal af met geestelijke zelfverrijking en vijandschap ten aanzien van God.
Jezus roept op tot gehoorzaamheid
‘Lordship Salvation’ benadrukt deze radicaliteit en laat hierdoor de glansrijke waarheid van Gods genade schitteren. Het is onbijbels iemands ‘geloof’ te scheiden van zijn levenswandel. Wie daadwerkelijk vreugde in Christus heeft gevonden en van Hem geniet, leeft anders. Jezus bracht geen eenvoudige boodschap. Het bewijs hiervan vinden we in Johannes 6, waar velen van Zijn ‘discipelen’ Hem niet meer willen volgen, omdat Hij onderwijs gaf dat hen te zeer tegen de borst stuitte. Jezus verkondigde niet de boodschap van ‘slechts’ geloven. Hij vroeg concrete gehoorzaamheid. Een aantal voorbeelden:
‘Indien uw rechteroog u tot zonde zou verleiden, ruk het uit en werp het van u, want het is beter voor u, dat één uwer leden verloren ga en niet uw gehele lichaam in de hel geworpen worde. Indien uw rechterhand u tot zonde zou verleiden, houw haar af en werp haar van u; want het is beter voor u, dat één uwer leden verloren ga en niet uw gehele lichaam ter helle vare.’(Matteüs 5:29-30)
‘Alzo zal ook Mijn hemelse Vader u doen, indien gij niet, een ieder zijn broeder, van harte vergeeft.’(Matteüs 18:35)
‘Al wie de wil Gods doet, die is mijn broeder en zuster en moeder.’(Marcus 3:35)
‘Een goed mens brengt uit de goede schat zijns harten het goede voort en een slecht mens brengt uit de boze schat het boze voort. Want waar het hart vol van is, daarvan spreekt de mond.’(Lucas 6:45)
Jezus maakt geloven hier heel concreet. Mensen die onderscheid willen maken tussen de oproep tot geloof en navolging hebben met deze woorden een probleem; het is namelijk onmogelijk in Jezus te geloven en tegelijkertijd met zoveel mogelijk vrouwen of mannen het bed in te duiken of ongeremd vuile taal over je lippen te laten komen. Dit is niet iets waarvan we kunnen zeggen: ‘geloof maar in het volbrachte werk van de Heere Jezus, deze dingen komen later wel.’ God werkt in mensenlevens en Hij pakt deze zaken aan. Ik denk dat ik hier duidelijk over geschreven heb in het hoofdstuk over de wedergeboorte en elk woord dat ik hier nog extra aan besteed is een herhaling van zetten. In ieder geval moet het ons aan het denken zetten – en ik denk ook dat hier het ongemak in opgesloten ligt – dat de Heere Jezus concreet houdingen en gedragingen aanwijst en mensen voor radicale keuzes stelt.
Wat heeft het voor zin naar de hemel te verlangen als je het Lam Gods niet volgen wilt?
Dit is in de kern de grote vraag. Het mag controversieel klinken, maar de oproep van Jezus tot navolging is wel degelijk een uitnodiging tot de zaligheid en geen vervolgstap of ‘dieper geestelijk leven’. Als je leert begrijpen – niet slechts puur rationeel, maar ook bevindelijk – wat het betekent eeuwig leven te ontvangen, dan is navolging van de Heere Jezus onbetwistbaar noodzakelijk en een gevolg van de rechtvaardigmaking. Als voorstanders van ‘Lordship Salvation’ verklaren dat navolging noodzakelijk is, bedoelen zij allerminst dat de weg van het discipelschap wordt beloond met eeuwig leven, maar dat navolging het eeuwige leven is – het betekent ‘God steeds beter leren kennen door Zijn heerlijkheid te aanschouwen, van Hem te genieten en zo gemeenschap met Hem te hebben.’ Het navolgen van de Heere Jezus, zoals ik heb proberen uit te leggen in het hoofdstuk over discipelschap, gaat het in de kern om een groeiende omgang met de Heiland, waarin Zijn schoonheid meer en meer aan de christen geopenbaard wordt. Hoe stralender Zijn glorie aan ons hart wordt bekendgemaakt, des te vuriger zal ons verlangen worden om Hem in alles na te volgen. Het kan niet bestaan dat we onze Herder zien in heerlijkheid, zonder dat dit effect heeft op onze levenswandel. Wie meent dat het ontvangen van eeuwig leven betekent dat de schuld nu weg is en we gered zijn van de hel, heeft een minimaal begrip van de redding die God ons heeft willen schenken. Hoewel MacArthur nota bene zelf waarschuwt om rechtvaardiging en heiliging niet met elkaar te verwarren, verwijten zijn opponenten hem dat hij dit zelf juist wel doet, door onbekeerden met ‘discipelschapsteksten’ aan te moedigen in de Heere Jezus Christus te geloven. Zelf schrijft hij in het hoofdstuk over de rechtvaardigmaking:
Twee belangrijke dwalingen moeten ten aanzien van de rechtvaardigmaking vermeden worden. Ten eerste moet de rechtvaardigmaking niet verward worden met de heiligmaking. In de rooms-katholieke theologie wordt deze vergissing gemaakt. De heiligmaking is het werk van God, waarin Hij de zondaar losmaakt van de zonde. Heiligmaking is een praktische realiteit, niet alleen maar een gerechtelijke uitspraak. De heiligmaking houdt een verandering van het karakter van de zondaar in en betekent niet dat hij daardoor anders voor God komt te staan. Door de heiligmaking als een aspect van de rechtvaardigmaking te beschouwen, stelt de rooms-katholieke theologie dat ogenblikkelijke rechtvaardigmaking onmogelijk is. En wat nog erger is, dit standpunt stelt de onvolmaakte gerechtigheid van de gelovige in de plaats van Christus’ volmaakte gerechtigheid als de basis voor rechtvaardiging.
Er bestaat nog een tweede, net zo’n gevaarlijke dwaling. We moeten rechtvaardigmaking en heiligmaking niet zo radicaal van elkaar scheiden dat het ene zou komen los te staan van het andere. Dat is de dwaling van het antinomianisme. God zal iemand die Hij niet zal heiligen ook niet rechtvaardigen. God biedt de rechtvaardigmaking niet aan als een op zichzelf staand middel tot behoudenis. Verkiezing, wedergeboorte, geloof, rechtvaardigmaking, heiligmaking en zelfs verheerlijking behoren alle integraal tot Gods behoudende werk: ‘Want die Hij tevoren gekend heeft, heeft Hij ook tevoren bestemd tot gelijkvormigheid aan het beeld zijns Zoons [heiligmaking]… en die Hij tevoren bestemd heeft, dezen heeft Hij ook geroepen; en die Hij geroepen heeft, dezen heeft Hij ook gerechtvaardigd; en die Hij gerechtvaardigd heeft, dezen heeft Hij ook verheerlijkt’ (Rom. 8:29-30). Rechtvaardigmaking kan niet op zichzelf staan en kan niet beschouwd worden als de kern waarom het uiteindelijk gaat in Gods behoudende werk. En dat is nu precies de dwaling die in de hedendaagse theologie wordt aangehangen.
Wat MacArthur hier betoogt, is de Bijbelse waarheid dat rechtvaardigmakend geloof niet alleen staat. Zonder heiliging geen rechtvaardigmaking. Het lijkt hier net alsof de rechtvaardiging afhangt van de hoeveelheid heiliging die gedurende je leven aan de dag wordt gelegd. Dit zou betekenen dat mensen pas op de oordeelsdag zeker kunnen weten dat zij behouden zijn. Deze gedachte is echter niet juist. De Bijbel schetst duidelijk het beeld van de gelovige die ‘opwast tot de zaligheid’, die zich ‘beijvert om de roeping en verkiezing te bevestigen, want zó zal hem rijkelijk worden verleend de toegang tot het eeuwige Koninkrijk van onze Heere en Heiland, Jezus Christus’ (1 Petrus 2:2; 2 Petrus 1:10-11). Wie gerechtvaardigd wil worden door God, kiest daarom voor de onvermijdelijke weg van de heiliging en navolging. Daarom vind ik het reëel om de woorden van Jezus over discipelschap voor te leggen aan ongelovige mensen.
Anderen menen echter dat de ‘onmogelijke eisen’ van navolging pas gaan gelden als iemand de Heere Jezus als zijn persoonlijke Verlosser heeft aanvaard. Ik ben het hier niet mee eens. Jezus vraagt mensen die overwegen Hem te gaan volgen om de kosten hiervan te berekenen. Hij illustreert dit als volgt:
Vele scharen reisden met Hem mede, en Zich omkerende zeide Hij tot hen: Indien iemand tot Mij komt, en niet haat zijn vader en moeder en vrouw en kinderen en broeders en zusters, ja zelfs zijn eigen leven, die kan mijn discipel niet zijn. Wie niet zijn kruis draagt en achter Mij komt, kan mijn discipel niet zijn. Want wie van u, die een toren wil bouwen, zet zich niet eerst neder om de kosten te berekenen, of hij het werk zal kunnen volbrengen? Anders zouden, als hij de fundering gemaakt had, en het werk niet kon voltooien, allen, die het zagen, beginnen hem te bespotten, zeggende: Die man begon te bouwen, maar hij kon het niet voltooien.(Lucas 14:25-30)
We zien hier iets opvallends. Jezus zegt namelijk: ‘Indien iemand tot Mij komt…’ De uitnodiging die vele predikers geven om verlost te worden, klinkt exact zo – ‘Kom tot Jezus!’ Deze oproep is dus Bijbels. Het opvallende hier is echter dat Jezus het komen tot Hem automatisch verbindt met de consequenties die voor de levenswandel gelden. En dat niet voor een korte tijd, maar voor de rest van je leven! Hoe kunnen we dat hier zien? Dat is heel eenvoudig: Jezus noemt discipelschap hier een levenslange weg van navolging, achter Hem aan. En elke volgeling moet volharden tot deze weg in zijn geheel gelopen is, dus tot het einde toe. Iemand kan veertig jaar lang de Heere Jezus volgen, maar als hij dan alsnog afhaakt, heeft hij deze weg niet met succes kunnen voleindigen. Het verlangen om de Heere Jezus in glorie te zien brandt niet voor een paar jaar in je hart – het leeft voor de rest van je leven. De ene keer sterker dan de andere, maar het verlangen is levend. Wie bouwt, moet het gehele bouwproject afronden. Een gebouw is niet af als niet alle onderdelen tot in detail zijn afgerond, zoals de architect het op de tekentafel heeft uitgewerkt. Zo moet ook de weg van discipelschap volledig worden gegaan. Niet half, niet driekwart – helemaal. En als iemand nu vroegtijdig afhaakt omdat hij ziet dat het meer kost dan hij ervoor kan of wil betalen? Jezus antwoordt hierop: ‘Hij kan mijn discipel niet zijn.’ Arthur Pink verwoordt het zo:
‘‘‘Komen tot Christus’ betekent het gaan van een door de Geest verlichte ziel naar de Heere Jezus – als Profeet om door Hem onderwezen te worden, als Priester op Wiens verzoening en bemiddeling vertrouwd moet worden, en als Koning om door Hem geregeerd te worden. Komen tot Christus betekent dat we de wereld de rug toekeren en ons tot Hem wenden als onze enige Hoop en ons enig Deel. Het is een uitgaan uit zichzelf, om niet langer op iets van zichzelf te vertrouwen. Het is het afstand doen van alle afgoden en alle andere steunsels, waarbij het hart naar Hem uitgaat in liefdevolle onderwerping en vertrouwende overgave. De wil geeft zich gewonnen aan Hem als Heere en is bereid Zijn juk te dragen, het kruis op te nemen en Hem zonder voorbehoud te volgen. ‘Tot Christus komen’ is het zich wenden van de gehele ziel naar een gehele Christus, in de beoefening van goddelijke genade die op Hem gericht is. De geest, het hart en de wil worden bovennatuurlijk tot Hem getrokken om Hem te vertrouwen, lief te hebben en te dienen.’’
Is de behoudenis een gemakkelijke of moeilijke zaak?
De wijze waarop ik de wedergeboorte omschrijf, laat zien dat het liefhebben en genieten van God de kernzaak is en daarmee een cruciale vereiste om behouden te worden. Ik weet dat mensen zullen tegenwerpen dat dit een onmogelijke vereiste is. Dat klopt. Maar hiermee lijkt te worden gesuggereerd dat het liefhebben van God een onhaalbare opgave is en het geloof in de Heere Jezus gemakkelijk. Sinds wanneer is het geloof in de Heere Jezus gemakkelijk en het liefhebben van Hem een onmogelijke opgave? Is het niet zo dat beide alleen mogelijk zijn door de werkzame genade van Gods Geest? Het ‘geloven in’ en ‘liefhebben van’ de Heere Jezus hebben één kernzaak gemeen: het is onmogelijk als God niet met Zijn licht in het hart van een geestelijk dode zondaar heeft geschenen en Christus heeft geopenbaard als uitmuntend en schitterend boven al het andere. Als God Zijn Zoon openbaart aan de ziel van een mens, valt volgens mij het verschil tussen geloof en liefhebben weg. Christus wordt gekoesterd en de mens zal in blijdschap juichen: ‘Mijn Heere! Mijn God! U wil ik volgen, waarheen U ook gaat! U hebt mij vrijgekocht met Uw dierbaar bloed! U behoor ik toe! U bent mijn leven! In U heb vind ik algenoegzame zielsvreugde! Het geloof grijpt de Heere Jezus geheel en al aan en koestert Hem als de Hoogste Schat, het Hoogste Goed. Dit is precies wat Hij is! Het is daarom ook misleidend te stellen dat het niet gepast is ongelovigen op te roepen Christus boven alles lief te hebben. De misleiding zit hem in de manier waarop Christus wordt gewaardeerd: zo waarderen ongelovigen Christus als toevlucht om gered te worden van de hel en discipelen waarderen Jezus als gans begeerlijk boven alles. Is het dan de bedoeling mensen te leren Jezus lief te hebben als zij tot geloof gekomen zijn? Gaat dit niet automatisch samen? Ik denk van wel en daarom acht ik het niet meer dan terecht dat ongelovigen opgeroepen mogen worden de schoonheid van Christus te zoeken en te zien en Hem in het geloof aan te nemen. Voordat iemand Jezus in geloof kan aannemen, moet diegene Hem als uitmuntend waarderen; niemand heeft immers iets lief wat hij niet koestert of waar zijn verlangen niet naar uitgaat. Geloven en liefhebben gaan daarom samen en mogen mijns inziens niet worden beschouwd als twee verschillende zaken. Opvallend is de manier waarop Arthur Pink schrijft over de verhouding tussen ‘geloven’ en ‘liefhebben’:
‘‘Als we de balans van de waarheid goed willen bewaren, dan moeten we nauwkeurig opmerken op welke manier de Heilige Geest in het Nieuwe Testament spreekt over ‘geloven’ en ‘liefhebben’. Overdenk de volgende verzen eens: ‘En wij weten, dat degenen die God (niet ‘vertrouwen’ maar) liefhebben, alle dingen medewerken ten goede’ (Romeinen 8:28). ‘Hetgeen God bereid heeft dien, die Hem (niet alleen ‘geloven’ maar ook) liefhebben (1 Korinthe 2:9). ‘Zo iemand God liefheeft, die is van Hem gekend (of heeft Zijn goedkeuring)’ (1 Korinthe 8:3). ‘Voorts is mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid, welke mij de Heere, de rechtvaardige Rechter, in die dag geven zal; en niet alleen mij, maar ook allen (niet die geloofd hebben in maar) die Zijn verschijning liefgehad hebben (2 Timoteus 4:8). ‘De kroon des levens, welke de Heere beloofd heeft dengenen die Hem liefhebben’ (Jakobus 1:12). ‘Die niet liefheeft, die heeft God niet gekend, want God is Liefde’ (1 Johannes 4:8). (…) Voor hen die geloven ‘is Hij dierbaar’ (1 Petrus 2:7) – zo dierbaar, dat ze gewillig zijn om afstand te doen van de wereld en van alles opdat ze ‘Christus mogen winnen’ (Filippenzen 3:8).’’
Het geloof in de Heere Jezus wordt wel eens voorgesteld als zijnde gemakkelijk. Het zou ‘net zo simpel zijn’ als eten, drinken en het binnengaan door een deur (zie Johannes 6, 7 en 10). Maar is het werkelijk zo simpel? We mogen niet vergeten dat Christus in deze gedeelten gebruik maakt van beeldspraak om geestelijke waarheden begrijpelijk te communiceren. Laten we ze allemaal eens bij langs gaan en bekijken of het echt zo simpel is als sommigen ons willen doen geloven.
a. Eten (Johannes 6:35-40)
Jezus zeide tot hen: Ik ben het brood des levens; wie tot Mij komt, zal nimmermeer hongeren en wie in Mij gelooft, zal nimmermeer dorsten. Maar Ik heb u gezegd, dat gij niet gelooft, ook al hebt gij Mij gezien. Alles wat Mij de Vader geeft, zal tot Mij komen, en wie tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen. Want Ik ben van de hemel nedergedaald, niet om mijn wil te doen, maar de wil van Hem, die Mij gezonden heeft. En dit is de wil van Hem, die Mij gezonden heeft, dat Ik van alles wat Hij Mij gegeven heeft, niets verloren laat gaan, maar het opwekke ten jongsten dage. Want dit is de wil mijns Vaders, dat een ieder, die de Zoon aanschouwt en in Hem gelooft, eeuwig leven hebbe, en Ik zal hem opwekken ten jongsten dage.
Hier spreekt de Heere Jezus inderdaad over eten. Maar er gaat een duidelijke voorwaarde aan vooraf: iemand moet hongeren naar het eeuwige leven. Mensen moeten zich willen voeden met spijs waarin duidelijk geproefd kan worden dat de Heere goed is. Voor iemand die nu geen honger heeft naar het zien van de schoonheid van de Heere Jezus, zijn deze woorden van Christus al moeilijk genoeg. En laten we eerlijk zijn: iedereen is van nature bezig zijn buikje rond te eten van wereldse genoegens. Omdat de wereld echter geen blijvend verzadigend voedsel te bieden heeft, blijft de honger. Alleen het genieten van de Zoon van God schenkt eeuwigdurende vreugde.
b. Drinken (Johannes 7:37-39)
En op de laatste, de grote dag van het feest, stond Jezus en riep, zeggende: Indien iemand dorst heeft, hij kome tot Mij en drinke! Wie in Mij gelooft, gelijk de Schrift zegt, stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien. Dit zeide Hij van de Geest, welke zij, die tot geloof in Hem kwamen, ontvangen zouden; want de Geest was er nog niet, omdat Jezus nog niet verheerlijkt was.
Hier zien we hetzelfde principe. Jezus’ uitnodiging staat in een voorwaardelijk verband: ‘Indien iemand dorst heeft…’ Iemand die geen dorst heeft, voelt niet de behoefte te drinken. Iemand die niets van God wil weten, zal niet tot Christus gaan om het eeuwige en gelukzalige water des levens te drinken. Iemand moet allereerst zijn uitgehongerd en uitgedorst van al het genot dat inwonende zonde, de wereld en satan aanbieden. Er moet een besef komen dat het aangeboden, giftige water van de zonde een steeds terugkerende dorst tot gevolg heeft. Jezus zegt: ‘Je bent geschapen om te genieten van je Maker. Drink van Mij en vind eeuwige vreugde in Mijn schoonheid.’
c. Door een deur binnengaan (Johannes 10:7-18)
Jezus zeide dan nogmaals: Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Ik ben de deur der schapen. Allen, die vóór Mij gekomen zijn, zijn dieven en rovers, maar de schapen hebben naar hen niet gehoord. Ik ben de deur; als iemand door Mij binnenkomt, zal hij behouden worden; en hij zal ingaan en uitgaan en weide vinden. De dief komt niet dan om te stelen en te slachten en te verdelgen; Ik ben gekomen, opdat zij leven hebben en overvloed. Ik ben de goede herder. De goede herder zet zijn leven in voor de schapen; maar wie huurling is en geen herder, wie de schapen niet toebehoren, ziet de wolf aankomen, laat de schapen in de steek en vlucht – en de wolf rooft ze en jaagt ze uiteen – want hij is een huurling en de schapen gaan hem niet ter harte. Ik ben de goede herder en Ik ken de mijne en de mijne kennen Mij, gelijk Mij de Vader kent en Ik de Vader ken, en Ik zet mijn leven in voor de schapen. Nog andere schapen heb Ik, die niet van deze stal zijn; ook die moet Ik leiden en zij zullen naar mijn stem horen en het zal worden één kudde, één herder. Hierom heeft Mij de Vader lief, omdat Ik mijn leven afleg om het weder te nemen. Niemand ontneemt het Mij, maar Ik leg het uit Mijzelf af. Ik heb macht het af te leggen en macht het weder te nemen; dit gebod heb Ik van mijn Vader ontvangen.
Deze metafoor heb ik al uitgebreid besproken in het artikel over de Goede Herder. De christen kent de stem van zijn Heiland en zal Hem volgen. De stem van Christus is een roepende stem die Zijn volgelingen achter Hem aan wil hebben. De herder en het schaap hebben een relatie. Contextueel bezien is het duidelijk dat het hier om navolgen gaat.
Jezus verklaart dat allen die vóór Hem zijn gekomen, dieven en rovers waren. Zij waren dwaallichten. De schapen hebben niet naar hen geluisterd. Dit impliceert duidelijk het aspect van navolging. Profeten riepen het volk op zich te bekeren van hun zonden en afgodische levensstijl en predikten terugkeer naar de God des hemels. Niemand kan beweren dat het aspect van gehoorzaamheid hier ontbreekt. Zoals al eerder aangegeven concentreerde ook Jezus’ bediening zich sterk op dit aspect. De vraag die in Johannes 10 centraal staat is een vraag die in het hele Evangelie naar Johannes actueel blijft: is Jezus nu werkelijk de Messias? Deze grote vraag wordt een aantal verzen later letterlijk door de Joden gesteld, in vers 24:
De Joden dan omringden Hem en zeiden tot Hem: Hoelang houdt Gij onze ziel nog in spanning? Indien Gij de Christus zijt, zeg het ons ronduit. Jezus antwoordde hun: Ik heb het u gezegd en gij gelooft het niet; de werken, die Ik doe in de naam mijns Vaders, die getuigen van Mij; maar gij gelooft niet, omdat gij niet tot mijn schapen behoort. Mijn schapen horen naar Mijn stem en Ik ken ze en zij volgen Mij, en Ik geef hun eeuwig leven en zij zullen voorzeker niet verloren gaan in eeuwigheid en niemand zal ze uit mijn hand roven. Wat mijn Vader Mij gegeven heeft, gaat alles te boven en niemand kan iets roven uit de hand mijns Vaders. Ik en de Vader zijn één.(Johannes 10:24-30)
Let op de beschrijving die Jezus geeft van waarachtige gelovigen: ‘…maar gij gelooft niet, omdat gij niet tot mijn schapen behoort. Mijn schapen horen naar mijn stem en Ik ken ze en zij volgen Mij…’ Volgelingen van de Heere Jezus luisteren naar Hem. Zij nemen Zijn getuigenis aan en zijn gehoorzaam aan Zijn stem, getuige de woorden ‘zij volgen Mij’. Jezus koppelt hier geloven en navolgen aan elkaar en Hij verklaart deze Joden dat zij Hem niet volgen… omdat zij Hem niet geloven! Geloven is volgen en volgen is geloven. Jezus gebruikt deze twee begrippen hier dus door elkaar heen.
Uit het bovengaande concludeer ik dat de behoudenis niet zo gemakkelijk is als door sommigen wordt verondersteld. Zegt de Heere Jezus immers niet dat we moeten strijden door de enge poort binnen te gaan? Moedigde de apostel Paulus zijn kind in het geloof, Timoteus, niet aan om de goede strijd van het geloof te strijden? Stelde de Heere Jezus niet dat het zinloos is Hem ‘Heere! Heere!’ te noemen, terwijl je niet doet wat Hij zegt? Arthur Pink merkt terecht op:
‘‘De Heere Jezus leerde niet dat het zaligmakende geloof een eenvoudige zaak was. Verre van dat. In plaats van te zeggen dat de redding van de ziel heel gemakkelijk was en dat velen er deel aan zouden hebben, zei Hij: ‘Want de poort is eng en de weg is nauw, die tot het leven leidt, en weinigen zijn er, die dezelve vinden’ (Matteüs 7:14). Het enige pad dat naar de hemel leidt, is slechts met moeite en inspanning te bewandelen. ‘Wij moeten door vele verdrukkingen ingaan in het Koninkrijk Gods’ (Handelingen 14:22). Wie op dat pad wil gaan wandelen, moet zijn ziel maximaal inspannen – ‘Strijdt om in te gaan door de enge poort’ (Lukas 13:24).’’
John MacArthur verklaart over het woord strijden dat wordt gebruikt in Lucas 13:24:
Het Griekse woord dat met ‘strijden’ vertaald is, is agonizomai, wat een doelbewuste hevige worsteling betekent. In 1 Corintiers 9:25 wordt hetzelfde woord gebruikt voor een atleet die de overwinning wil behalen. Ook wordt het gebruikt in Colossenzen 4:12 voor Epafras die in zijn gebeden worstelde en in 1 Timoteus 6:12 voor de christen, ‘die de goede strijd des geloofs strijdt.’ Het is een worsteling, een strijd, een uiterste poging. Er is bijna sprake van gewelddadigheid. En terecht, want het koninkrijk binnengaan betekent de strijd aangaan. In Matteus 11:12 zei Jezus: ‘Het Koninkrijk der hemelen breekt zich baan met geweld, en geweldenaars grijpen ernaar.’ Lucas 16:16 zegt: ‘Het evangelie van het koninkrijk Gods wordt gepredikt en ieder dringt zich erin’ (verg. Hand. 14:22). Petrus schreef: ‘En indien de rechtvaardige ternauwernood behouden wordt, waar zal dan de goddeloze en de zondaar verschijnen?’ (1 Petr. 4:18).
Hoe zijn deze teksten te rijmen met de hedendaagse opvatting dat behouden worden zo gemakkelijk zou zijn? Wat heeft het van doen met het populaire onderwijs dat christen worden slechts een kwestie zou zijn van het aanvaarden van een aantal feiten, het zetten van een handtekening op een stippellijn, het opsteken van een hand of het nazeggen van een van tevoren opgesteld gebed? Zou dat kunnen betekenen dat velen van onze bekeerlingen zich op de verkeerde weg bevinden omdat ze de gemakkelijke weg door de verkeerde poort genomen hebben?
De behoudenis is niet gemakkelijk. ‘Eng is de poort… en weinigen zijn er die hem vinden’ (Mat. 7:14). Dat betekent dat slechts mensen die ijverig de poort zoeken, de poort kunnen vinden. In Jeremia 29:13 zegt God: ‘Dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart.’
De boodschap die Jezus bracht, biedt geen enkele grond voor goedkope genade of een gemakkelijk geloofssysteem. Het koninkrijk is niet voor mensen die Jezus wel willen hebben, maar die hun leven niet willen veranderen. Het is alleen voor degenen die het zoeken met hun ganse hart.
Het verband tussen vreugde in God en ‘Lordship Salvation’
Ik heb betoogd dat het geloof in de Heere Jezus betekent dat de zondaar Hem aanschouwt in heerlijkheid met de ogen van het geloof, zich verheugt in Hem en van Hem geniet en Hem aanneemt. Zijn ziel vindt ultieme zielsvreugde in de Heere Jezus Christus. Nu heb ik betoogd dat ik de leer van ‘Lordship Salvation’ onderschrijf. Hoe zijn deze leer en mijn vaste overtuiging nu met elkaar te rijmen? De overeenkomst tussen beiden is dat zij wijzen op de kern van het Evangelie: Gods heerlijkheid aanschouwen in het aangezicht van Jezus Christus. God wordt als meest verheven voorgesteld, het Hoogste Goed, de Grootste Schoonheid. Alleen als mensen de uitmuntendheid van Christus zien en Hem met het gehele hart omhelzen, kan er sprake zijn van een vitaal leven als christen. Het zien van de glorie van Jezus zal een mensenhart blijdschap schenken en vanuit deze blijdschap groeien de vruchten in de levenswandel. Een kind van God blijft niet zonder geestelijke vruchten. Het is het doel van onze zaligheid: godhatende zondaars worden getransformeerd in mensen die van Hem willen genieten en vreugde in Hem alleen vinden. Dit is de wortel van het geloof, waaruit vruchten groeien. De christen heeft maar één doel: God verheerlijken door van Hem te genieten – door met zijn gehele leven te laten zien dat God de meest verheven schoonheid is en dat Hij hem alles waard is. Met de woorden van Jezus:
‘Hierin is mijn Vader verheerlijkt, dat gij veel vrucht draagt en gij zult mijn discipelen zijn.’(Johannes 15:8)
En waarom zei Hij dit?
‘Dit heb Ik tot u gesproken, opdat mijn blijdschap in u zij en uw blijdschap vervuld worde.’(Johannes 15:11)
Laat de blijdschap van Christus jouw blijdschap worden. Heb ultieme zielsvreugde in Hem. Verheerlijk God door van Hem te genieten. Dit is mijn vaste overtuiging en naar mijn mening ook de boodschap die ‘Lordship Salvation’ brengt.
zondag 1 april 2012
Bedelen als Bartimeüs
Lezen: Lucas 18:35-43
Bartimeüs, een man die door blindheid geslagen niets kan zien, zit al voor een langere periode te bedelen langs een weg die naar Jeruzalem leidt. Geen ontactisch uitgezochte plek; er komen veel pelgrims langs en die zijn in de meeste gevallen wel bereid om wat af te staan. Hoewel zijn naam niet door Lucas wordt vermeld, kunnen we er op grond van de getuigenissen van Matteüs en Marcus vanuit gaan dat hij de naam Bartimeüs draagt.
Op een zekere dag hoort deze Bartimeüs meer rumoer dan normaal. Er komt een stoet langs. Vele mensen passeren hem. Omdat hij zelden tot nooit een langstrekkende stoet van dergelijke omvang of aard meemaakt, vraagt hij aan passanten wat er gaande is. ‘Jezus van Nazaret komt langs!’ Onmiddellijk heeft de bedelaar zijn aandacht er volledig bij. Hij begint te roepen. ‘Jezus, Zoon van David, ontfermt U Zich over mij!’
‘Wees stil!’
Wat er dan gebeurt, lijkt op het schouwspel tussen een baas en diens hond, die hij probeert te muilkorven, in de hoop het blaffen te stoppen. Mensen die in de stoet meelopen, maken Bartimeüs duidelijk dat hij zijn mond dicht moet houden – en dat hij daarmee Jezus dus zomaar door moet laten lopen. Van mijn vader heb ik geleerd dat er mensen zijn die de belofte ‘ik kom eens een keer langs’ wel heel letterlijk opvatten. Zulke mensen komen letterlijk langs je huis, maar komen er nooit binnen. Eigenlijk willen de mensen in de stoet ook van Jezus zo’n persoon maken; iemand die langs komt lopen, maar meer ook niet. Geen aandacht voor andere mensen, alleen maar Zijn weg laten vervolgen. Het lijkt wel, alsof men Bartimeüs als een lastpak beschouwt.
Het is altijd interessant te kijken wat er gebeurd zou zijn als de lezer van een Bijbelgedeelte zelf één van de hoofdpersonen geweest zou zijn. In mijn geval vrees ik dat dit verhaal nooit in de Bijbel zou zijn terechtgekomen. Sowieso vraag ik mij af of ik genoeg moed bij elkaar zou kunnen rapen om een voorbij wandelende Jezus aan te spreken en zomaar publiekelijk te smeken om hulp. Als omstanders dan ook nog duidelijk maken dat ik het niet moet wagen iets te roepen en dat elke poging zal stranden, zijn de spreekwoordelijke zak en as snel gevonden. Mensen simpel afwimpelen heet dat. Je kunt ervoor kiezen om je dat te laten gebeuren, of niet.
Bartimeüs kiest voor het laatste. Hij smeekt een tweede maal. Hoe de omstanders reageren, vermeld de evangelist er niet bij, maar van Jezus staat geschreven dat Hij stopt en anderen sommeert de bedelaar tot Zich te roepen.
Nederige barmhartigheid
Jezus staat een aantal tellen later oog in oog met de blinde Bartimeüs. ‘Wat wilt u dat Ik voor doen zal?’ Deze vraag toont de rijkdom van Zijn nederige barmhartigheid. Dít is God de Zoon, de Schepper, de Heer van de kosmos, Die alles draagt door de kracht van Zijn Woord en Hij voelt Zich niet te groot om aan deze eenvoudige hulpbehoevende voorbij te gaan! We kunnen ons geen voorstelling maken van de grootte van het heelal dat Hij geschapen heeft, maar ondanks die grootheid neemt Hij details in deze wereld onder de loep en verliest deze geen moment uit het oog.
De vraag die Hij aan Bartimeüs stelt, lijkt echter overbodig. Jezus wist ongetwijfeld dat de man blind was (dat kon ook aan zijn manier van lopen afgeleid worden) en toch vraagt Hij welke dienst Hij kan bewijzen. Wil Jezus dat Bartimeüs bewust zijn probleem uitspreekt? Of wil Hij hem over de streep trekken en met Zijn vraag de bedelaar geruststellen voor wat betreft de bereidwilligheid om hem te helpen? Of wil Hij duidelijk maken dat Hij anders is dan de mensen die de blinde zojuist nog de mond hebben geprobeerd te snoeren?
Jezus de deur naar het Koninkrijk
Als dat laatste het geval is, mogen we blij zijn dat we met niemand minder dan Jezus Zelf te doen hebben. Je moet er toch niet aan denken dat een bot, asociaal mens bij de deur van Gods Koninkrijk staat, je eens een goede vijf minuten aankijkt en vervolgens zegt: ‘geen plek voor jou!’ Je hebt niets dan lasten en wilt ze bij God brengen – en een mens weigert je toegang. Jezus bestempelt de Farizeeën en Schriftgeleerden op deze wijze. Zij gooien de deur van het Koninkrijk in het gezicht van mensen dicht (Matteüs 23:13). Hoeveel mensen vandaag de dag ondergaan niet een ondraaglijk juk doordat andere mensen het hen belemmeren tot Christus te komen? Omwille van… ja, wat eigenlijk? Vrijmoedige getuigenissen worden in de kiem gesmoord, want ja, het is nu eenmaal heel evangelisch om te belijden dat je simpelweg in Jezus gelooft en behouden bent en dat kan nooit de bedoeling zijn... Hoe durf jij jezelf tot één van de uitverkorenen te rekenen? Satan beeft als een mensenziel gehoor gaat geven aan de roepstem van Christus. En hij is niet te flauw om mensen als sta-in-de-weg te gebruiken om je van die Koningsstem af te wenden. Hij hoopt dat iemand als Bartimeüs na zijn eerste smeekbede zijn poging zal staken. Mensenzielen zoveel mogelijk van Christus wegleiden, dat is zijn doel. En als Jezus in satans beleving akelig dichtbij een ziel komt, werpt hij er een aantal schreeuwlelijken voor die Christus’ zachtmoedige stem proberen te overstijgen. Bartimeüs’ vrijmoedigheid bewijst dat we dit niet hoeven te pikken. Wie in vrijmoedigheid Christus aanroept, hoe vaak ook, zal uiteindelijk gevraagd worden: ‘wat wilt u dat Ik voor u doen zal?’
Christus anders dan mensen
Hier toont Christus Zijn contrahouding. Geen afwijzing, maar ontferming. Ontvangen in plaats van afwuiven. De reden dat mensen niet wilden dat Bartimeüs Jezus aanriep, wordt niet genoemd, maar door diezelfde mensen te bevelen dat ze de bedelaar bij Hem moeten brengen, geeft Jezus een helder signaal af. Het is alsof Hij wil zeggen: ‘Ik geef er niets om of jullie nu wel of niet iemand tot Mij willen brengen; als Ikzelf dat wil, dan roep Ik diegene. En jullie mogen dat namens Mij doen.’ Hij laat hen doen wat ze eerst weigerden. De woorden uit Johannes 6:37 echoën het na: ‘Eenieder die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen’. Christenen moeten niet proberen om de toegang tot het Koninkrijk zó smal te maken, dat zelfs geen mier er nog binnenkomt. In plaats daarvan wil Jezus dat wij elkaar erheen begeleiden. Breng elkaar tot Christus.
Het is voor mensen wel vaker een probleem gebleken dat de toenadering tot Christus in vrijmoedigheid gezocht mag worden. Kinderen (Lucas 18:15-17) werden verzocht de Heer niet lastig te vallen. Zieken die bij Hem gebracht werden, moesten toezien hoe Schriftgeleerden onder het mom van ‘zuivere godsdienstbetrachting’ betoogden dat Jezus niet op een Shabbat mocht genezen of dat Hij geen volmacht had om zonden te vergeven. Gaat het bij ons anders? Hoeveel ingebouwde kerkordes of systemen zitten ons in de weg om mensen vrijmoedig tot Christus te laten komen? De Joodse religieuze leiders waren erin geslaagd om zulke lasten op mensen te leggen, dat Jezus er geen ander oordeel voor over had dan door het ondraaglijke lasten te noemen. En wij? Hoeveel onzinnige hordes leggen wij op de weg die oprechte mensen tot Christus willen gaan? Hoeveel dingen vragen wij van mensen die God nooit heeft gevraagd?
Bartimeüs wist dat hij bij Jezus moest zijn. Hoe hij dat wist? Ook dat vermeldt Lucas niet. Maar hij wist het. En de kans om Jezus om hulp te vragen liet hij niet liggen. Ook niet nadat mensen hem eerst het zwijgen op wilden leggen. Hoed je voor mensen die Christus vals voorstellen, als zou Hij te druk zijn om naar iemand als jou om te zien, of dat Hij eerst drie kruiken vol tranen wil zien met al het verdriet van je zonden, of dat Hij onmogelijke dingen van je eist voordat je komen mag, of dat Hij eerst van je vraagt of je zeker weet dat je uitverkoren bent. Treurt Bartimeüs? In ieder geval niet om zijn zonden. Geeft Jezus eerst ondoenlijke opdrachten aan hem? Ook niet. Vraagt Jezus eerst of hij weet dat hij tot de uitverkorenen behoort? Niets van dit alles! Bartimeüs komt en Christus prijst hem zalig vanwege zijn geloof!
‘Uw geloof heeft u behouden.’
Bartimeüs, een man die door blindheid geslagen niets kan zien, zit al voor een langere periode te bedelen langs een weg die naar Jeruzalem leidt. Geen ontactisch uitgezochte plek; er komen veel pelgrims langs en die zijn in de meeste gevallen wel bereid om wat af te staan. Hoewel zijn naam niet door Lucas wordt vermeld, kunnen we er op grond van de getuigenissen van Matteüs en Marcus vanuit gaan dat hij de naam Bartimeüs draagt.
Op een zekere dag hoort deze Bartimeüs meer rumoer dan normaal. Er komt een stoet langs. Vele mensen passeren hem. Omdat hij zelden tot nooit een langstrekkende stoet van dergelijke omvang of aard meemaakt, vraagt hij aan passanten wat er gaande is. ‘Jezus van Nazaret komt langs!’ Onmiddellijk heeft de bedelaar zijn aandacht er volledig bij. Hij begint te roepen. ‘Jezus, Zoon van David, ontfermt U Zich over mij!’
‘Wees stil!’
Wat er dan gebeurt, lijkt op het schouwspel tussen een baas en diens hond, die hij probeert te muilkorven, in de hoop het blaffen te stoppen. Mensen die in de stoet meelopen, maken Bartimeüs duidelijk dat hij zijn mond dicht moet houden – en dat hij daarmee Jezus dus zomaar door moet laten lopen. Van mijn vader heb ik geleerd dat er mensen zijn die de belofte ‘ik kom eens een keer langs’ wel heel letterlijk opvatten. Zulke mensen komen letterlijk langs je huis, maar komen er nooit binnen. Eigenlijk willen de mensen in de stoet ook van Jezus zo’n persoon maken; iemand die langs komt lopen, maar meer ook niet. Geen aandacht voor andere mensen, alleen maar Zijn weg laten vervolgen. Het lijkt wel, alsof men Bartimeüs als een lastpak beschouwt.
Het is altijd interessant te kijken wat er gebeurd zou zijn als de lezer van een Bijbelgedeelte zelf één van de hoofdpersonen geweest zou zijn. In mijn geval vrees ik dat dit verhaal nooit in de Bijbel zou zijn terechtgekomen. Sowieso vraag ik mij af of ik genoeg moed bij elkaar zou kunnen rapen om een voorbij wandelende Jezus aan te spreken en zomaar publiekelijk te smeken om hulp. Als omstanders dan ook nog duidelijk maken dat ik het niet moet wagen iets te roepen en dat elke poging zal stranden, zijn de spreekwoordelijke zak en as snel gevonden. Mensen simpel afwimpelen heet dat. Je kunt ervoor kiezen om je dat te laten gebeuren, of niet.
Bartimeüs kiest voor het laatste. Hij smeekt een tweede maal. Hoe de omstanders reageren, vermeld de evangelist er niet bij, maar van Jezus staat geschreven dat Hij stopt en anderen sommeert de bedelaar tot Zich te roepen.
Nederige barmhartigheid
Jezus staat een aantal tellen later oog in oog met de blinde Bartimeüs. ‘Wat wilt u dat Ik voor doen zal?’ Deze vraag toont de rijkdom van Zijn nederige barmhartigheid. Dít is God de Zoon, de Schepper, de Heer van de kosmos, Die alles draagt door de kracht van Zijn Woord en Hij voelt Zich niet te groot om aan deze eenvoudige hulpbehoevende voorbij te gaan! We kunnen ons geen voorstelling maken van de grootte van het heelal dat Hij geschapen heeft, maar ondanks die grootheid neemt Hij details in deze wereld onder de loep en verliest deze geen moment uit het oog.
De vraag die Hij aan Bartimeüs stelt, lijkt echter overbodig. Jezus wist ongetwijfeld dat de man blind was (dat kon ook aan zijn manier van lopen afgeleid worden) en toch vraagt Hij welke dienst Hij kan bewijzen. Wil Jezus dat Bartimeüs bewust zijn probleem uitspreekt? Of wil Hij hem over de streep trekken en met Zijn vraag de bedelaar geruststellen voor wat betreft de bereidwilligheid om hem te helpen? Of wil Hij duidelijk maken dat Hij anders is dan de mensen die de blinde zojuist nog de mond hebben geprobeerd te snoeren?
Jezus de deur naar het Koninkrijk
Als dat laatste het geval is, mogen we blij zijn dat we met niemand minder dan Jezus Zelf te doen hebben. Je moet er toch niet aan denken dat een bot, asociaal mens bij de deur van Gods Koninkrijk staat, je eens een goede vijf minuten aankijkt en vervolgens zegt: ‘geen plek voor jou!’ Je hebt niets dan lasten en wilt ze bij God brengen – en een mens weigert je toegang. Jezus bestempelt de Farizeeën en Schriftgeleerden op deze wijze. Zij gooien de deur van het Koninkrijk in het gezicht van mensen dicht (Matteüs 23:13). Hoeveel mensen vandaag de dag ondergaan niet een ondraaglijk juk doordat andere mensen het hen belemmeren tot Christus te komen? Omwille van… ja, wat eigenlijk? Vrijmoedige getuigenissen worden in de kiem gesmoord, want ja, het is nu eenmaal heel evangelisch om te belijden dat je simpelweg in Jezus gelooft en behouden bent en dat kan nooit de bedoeling zijn... Hoe durf jij jezelf tot één van de uitverkorenen te rekenen? Satan beeft als een mensenziel gehoor gaat geven aan de roepstem van Christus. En hij is niet te flauw om mensen als sta-in-de-weg te gebruiken om je van die Koningsstem af te wenden. Hij hoopt dat iemand als Bartimeüs na zijn eerste smeekbede zijn poging zal staken. Mensenzielen zoveel mogelijk van Christus wegleiden, dat is zijn doel. En als Jezus in satans beleving akelig dichtbij een ziel komt, werpt hij er een aantal schreeuwlelijken voor die Christus’ zachtmoedige stem proberen te overstijgen. Bartimeüs’ vrijmoedigheid bewijst dat we dit niet hoeven te pikken. Wie in vrijmoedigheid Christus aanroept, hoe vaak ook, zal uiteindelijk gevraagd worden: ‘wat wilt u dat Ik voor u doen zal?’
Christus anders dan mensen
Hier toont Christus Zijn contrahouding. Geen afwijzing, maar ontferming. Ontvangen in plaats van afwuiven. De reden dat mensen niet wilden dat Bartimeüs Jezus aanriep, wordt niet genoemd, maar door diezelfde mensen te bevelen dat ze de bedelaar bij Hem moeten brengen, geeft Jezus een helder signaal af. Het is alsof Hij wil zeggen: ‘Ik geef er niets om of jullie nu wel of niet iemand tot Mij willen brengen; als Ikzelf dat wil, dan roep Ik diegene. En jullie mogen dat namens Mij doen.’ Hij laat hen doen wat ze eerst weigerden. De woorden uit Johannes 6:37 echoën het na: ‘Eenieder die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen’. Christenen moeten niet proberen om de toegang tot het Koninkrijk zó smal te maken, dat zelfs geen mier er nog binnenkomt. In plaats daarvan wil Jezus dat wij elkaar erheen begeleiden. Breng elkaar tot Christus.
Het is voor mensen wel vaker een probleem gebleken dat de toenadering tot Christus in vrijmoedigheid gezocht mag worden. Kinderen (Lucas 18:15-17) werden verzocht de Heer niet lastig te vallen. Zieken die bij Hem gebracht werden, moesten toezien hoe Schriftgeleerden onder het mom van ‘zuivere godsdienstbetrachting’ betoogden dat Jezus niet op een Shabbat mocht genezen of dat Hij geen volmacht had om zonden te vergeven. Gaat het bij ons anders? Hoeveel ingebouwde kerkordes of systemen zitten ons in de weg om mensen vrijmoedig tot Christus te laten komen? De Joodse religieuze leiders waren erin geslaagd om zulke lasten op mensen te leggen, dat Jezus er geen ander oordeel voor over had dan door het ondraaglijke lasten te noemen. En wij? Hoeveel onzinnige hordes leggen wij op de weg die oprechte mensen tot Christus willen gaan? Hoeveel dingen vragen wij van mensen die God nooit heeft gevraagd?
Bartimeüs wist dat hij bij Jezus moest zijn. Hoe hij dat wist? Ook dat vermeldt Lucas niet. Maar hij wist het. En de kans om Jezus om hulp te vragen liet hij niet liggen. Ook niet nadat mensen hem eerst het zwijgen op wilden leggen. Hoed je voor mensen die Christus vals voorstellen, als zou Hij te druk zijn om naar iemand als jou om te zien, of dat Hij eerst drie kruiken vol tranen wil zien met al het verdriet van je zonden, of dat Hij onmogelijke dingen van je eist voordat je komen mag, of dat Hij eerst van je vraagt of je zeker weet dat je uitverkoren bent. Treurt Bartimeüs? In ieder geval niet om zijn zonden. Geeft Jezus eerst ondoenlijke opdrachten aan hem? Ook niet. Vraagt Jezus eerst of hij weet dat hij tot de uitverkorenen behoort? Niets van dit alles! Bartimeüs komt en Christus prijst hem zalig vanwege zijn geloof!
‘Uw geloof heeft u behouden.’
dinsdag 20 maart 2012
De juiste bron, een onjuiste conclusie
Lezen: Johannes 7:37-52
Het heerlijke, levende water waar Jezus op de laatste dag van het Loofhuttenfeest over spreekt, staat haaks op de bittere tegenstand en haat van de Farizeeën en Schriftgeleerden. De vete tussen het vleesgeworden Woord van God en de religieuze elite loopt steeds meer uit hand – zozeer zelfs, dat diezelfde religieuze elite besluit dienaars erop uit te sturen om Christus op te pakken. De zaken lopen echter niet helemaal op rolletjes. Sterker nog, er komt helemaal niets van het plan terecht. De rede van Jezus maakt dat de uitgezonden dienaars het niet aandurven om Hem te grijpen. Een grotere nachtmerrie kunnen de lieden van de religieuze elite zich niet indenken: mensen die Jezus ontmoeten en serieus nemen. En juist dit gebeurt met de dienaars. Zodoende komen ze weer terug met lege handen. Je hoeft geen logicus te zijn om te voorspellen dat je op dat moment de poppen aan het dansen hebt. Men heeft geen Christus bij zich om voor de Raad te brengen.
Verdeeldheid
Jezus zorgt voor verdeeldheid. Iedereen die denkt dat Jezus gekomen is uit vredelievende motieven, om alle mensen met elkaar te verbroederen, zit er gigantisch naast. Hij is niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard. Mensen zullen verdeeld zijn vanwege Hem. Vaders en zoons. Moeders en dochters. Echtgenoten en echtgenotes. Werkgever en werknemer. Jezus is niet gekomen om mensen op te roepen tot universeel broederschap, maar om de mensen met God te verzoenen. De discussies onder het Joodse volk gedurende zijn optreden getuigen van zijn gelijk – om nog maar te zwijgen over de diepe onderlinge verdeeldheid in de Joodse Raad en hen die erop uitgestuurd zijn Jezus te arresteren. De Farizeeën zetten de stigmatiserende lijn door. Voor hen staat vast dat Jezus een opruier, misleider en ophitser is. Daarom gunnen zij het antwoord van de officiers ook niet. Als de officiers eerlijk moeten zijn, moeten ze eigenlijk bekennen dat Jezus spreekt zoals nog nooit iemand heeft gesproken. De rapen zijn gaar; een normale dialoog is niet mogelijk. Men mag van alles van Jezus vinden, maar Hem gaan waarderen en erkennen als de Christus gaat niet één, maar tien bruggen te ver. Daarom deze bitse opmerking: ‘Bent u óók al misleid?’ De toon die de Farizeeën aanslaan, moet eruit gekomen zijn als van mensen die zich afvragen of zij zo langzamerhand de enige nog normale personen in het gezelschap zijn. Om hun positie krachtig neer te zetten, vervloeken zij vervolgens alle mensen die wél in Jezus geloven. Dit geeft maar één helder signaal af: dat van intense haat en verzet.
Het Woord van God tegen zichzelf uitspelen
Als je de discussie tussen de Farizeeën, Schriftgeleerden en officieren goed volgt, kom je erachter dat er iets merkwaardigs gebeurt – en gevaarlijk bovendien! Hét twistpunt is de afkomst van Jezus. Komt Hij uit Galilea of niet? Zo ja, dan maakt Hij geen enkele kans om serieus te worden genomen door de Schriftgeleerden. Nicodemus, de Farizeeër die Jezus een tijd daarvoor in een nacht heeft opgezocht en gesproken, probeert enigszins op een nuchtere en gebalanceerde uitweg te wijzen. Zou het niet veel beter zijn om de Wet te volgen, die stelt dat iemand eerst zelf mag verklaren en mag laten zien wat hij of zij doet? Voordat hij hier zelf de kans voor krijgt, wordt Nicodemus ook al meteen in het verdachtenbankje geplaatst: ‘Zeker ook uit Galilea? Zoek het na en kom erachter dat er geen profeet uit Galilea opstaat.’ Deze laatste woorden zijn cruciaal. Men gebruikt de Schrift om het eigen standpunt te verdedigen! ‘Wij hebben de Schriften onderzocht en volgens ons is het onmogelijk dat deze man de Messias is!’ Dat is wat de Schriftgeleerden en Farizeeën verkondigen. Onmiddellijk rijst de vraag: is het mogelijk om met de Bijbel in de hand tot een volstrekt onjuiste overtuiging te komen? Het antwoord is: ja, dat is inderdaad mogelijk. Deze geschiedenis leert het ons. Je kunt nog zo belezen, geletterd, intellectueel zijn en de Bijbel van voor naar achter en van achter naar voor gelezen hebben, het is mogelijk om interpretatief verkeerde conclusies te trekken. Wat de Farizeeën dus doen, is het Woord van God tegen zichzelf uit laten spelen. Enerzijds zijn daar de Wet, Profeten en Geschriften en anderzijds is daar Christus, het vleesgeworden Woord. De religieuze elite kan die twee blijkbaar niet met elkaar verenigen. De vraag is hoe dit kan. Misschien moeten we zeggen dat de Farizeeën uitgaan van de dode letter van de Wet en de officiers de levende Christus hebben ontmoet. De Farizeeën hebben nooit een levende ontmoeting met Christus gehad. Het was bitterheid en afgunst troef. Men was bang de macht aan één Man kwijt te raken. Ze stonden al vanaf het begin zeer sceptisch tegenover Hem.
Verkeerde verwachtingen
Nu moeten we een moment stilstaan bij deze sceptische houding van de Schriftgeleerden jegens Christus. Die komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Zonder de houding van deze religieuze elite te rechtvaardigen of recht te praten wat krom is, moeten we wel begrijpen dat in die dagen de Joodse Messiasverwachting een bepaald kader had gekregen. Men verwachtte van deze Verlosser, op grond van de Schrift, een aantal specifieke dingen. En die verwachtingen leefden zeer sterk. Waar is het uiteindelijk misgegaan? Het ging mis toen zij vanuit de Schrift verwachtingen hebben geïnterpreteerd en deze niet terugvonden in het leven van Jezus. Dáár ging het mis.
Een tijdloos gevaar
De Bijbel is dan wel onfeilbaar, zij die hem interpreteren verre van. En we moeten niet denken dat wij, vrome christenen die Sola Scriptura hoog in het vaandel hebben staan, dit gevaar kunnen ontlopen. Met de kennis van nu is het altijd gemakkelijk om misstanden van toen te bekritiseren. Het is dus ook te goedkoop om te zeggen dat de Joden in Jezus’ dagen kortzichtig waren. Dat zij ziende niet gezien hebben, is waar, maar de geschiedenis is te complex om ronduit te zeggen ‘dat zij gewoon hadden moeten zien dat Jezus de Messias is’. Om een lijn te trekken naar het heden, wil ik een casus voorleggen.
In een eerdere tekst refereerde ik aan de eschatologische visie van de bedelingenleer. Volgens de interpretatie van bepaalde Schriftgedeelten verwacht men dat de antichrist zich niet eerder kan en zal openbaren dan het moment waarop de kerk in de hemel is opgenomen. Conclusie: wedergeboren christenen zullen de antichrist niet meemaken. Maar hiermee zeg je nogal wat. Je zegt namelijk dat christenen zullen ontsnappen aan de grootste verdrukking die de wereld ooit zal kennen. Wat doen deze mensen op het moment dat de antichrist zich openbaart en zij zijn nog steeds hier op aarde? Zullen zij dan ook, net zoals de Farizeeën van Christus meenden, verkondigen dat die persoon het niet kan zijn? Dit is het risico van een verwachting die op een specifieke interpretatie gebaseerd is. Er wordt niet gezegd dat het mogelijk kan plaatsvinden, nee – het gaat plaatsvinden.
Ik gun iedereen zijn interpretaties en ik weet ook dat ik niet op alle punten hetzelfde denk als ieder ander. En dat is ook niet altijd erg. Maar bedenk wel wat de implicaties van je overtuigingen zijn. Niemand maakt mij wijs dat een overtuiging iets is wat zich alleen afspeelt in het verstand. Dat bestaat niet. Overtuiging wordt vertaald naar handeling.
Vastgeroest
Laten wij als christenen alsjeblieft niet de fout maken tegen medegelovigen te roepen dat zij misleid zijn, terwijl we het zelf bij het foute einde (kunnen) hebben. En laten we er helemaal voor oppassen anderen te vervloeken omdat zij niet in onze pas lopen. Wellicht denkt iemand nu: ‘de apostel Paulus vervloekte eenieder die een ander Evangelie predikt!’ Beste vriend, er zit een levensgroot verschil tussen de vervloeking door de Farizeeën en de vervloeking door Paulus. De apostel strijdt voor de doorgang van het goede nieuws – hij is non-profit bezig. Het gaat hem helemaal niet om zijn eigen belang. Hoe weten we dat? Hij schrijft in Galaten 1:8, dat iedereen die een ander Evangelie predikt, vervloekt moet worden. Al waren wij het zelf, voegt hij daaraan toe. Dat zie je de Schriftgeleerden en Farizeeën niet doen. Zij zijn getergd. Ze worden gedreven door haat en verzet. Paulus wordt gedreven door de goede strijd van het geloof (1 Timoteus 6:12). Mensen kunnen soms zo diep vastgeroest zitten in overtuigingen dat ze anderen in de verdachtenhoek plaatsen en afkeuren vanwege verschil in opvatting. Het kan zelfs zo’n niveau bereiken, dat je je kunt afvragen in hoeverre dat nog gezond is.
Overtuigingen loslaten?
Om niet verkeerd over te komen moet ik mij haasten te stellen dat ik niet oproep om alle overtuigingen los te laten. Waar ik wel toe oproep is om eerlijk om te gaan met die overtuigingen. Dat wat God over Zichzelf heeft geopenbaard, over Zijn Zoon, over verlossing, over ons mensen, over deze wereld en over hemel en hel, dat is bekend voor zover Hij ons die openbaring heeft gegeven. Maar er zijn ook onderwerpen waar de Bijbel ons weinig tot geen inzicht verschaft. Wees je ervan bewust dat het net zo goed iets heel anders kan zijn dan wat je denkt dat het is zoals de Bijbel spreekt. Wees erop voorbereid dat God anders kan handelen en kan ingrijpen op een manier die je niet verwacht.
‘Ik weet niet wat ik met Jezus moet’
Misschien leest iemand dit alles en leeft er een grote vraag: wat moet ik toch met Jezus? Misschien twijfel je aan Hem. Over Zijn bestaan. Over Wie Hij is. Over wat Hij gedaan heeft. Over wat Hij nog gaat doen. Het belangrijkste is dat je Hem ontmoet. En zelfs al zou je in die ontmoeting al je twijfel voor Hem neerleggen, dan is Hij nog steeds graag bereid om Zichzelf te tonen. Hij zal je niet teleurstellen. Al heb je duizend twijfels, als je ze oprecht met Hem deelt – en niet met een houding van haat en verzet – dan mag je weten dat Hij Zichzelf aan jou zal openbaren. Als je de Bijbel leest met een oprechte houding om te weten te komen Wie Hij is en Wie Hij wil zijn, zul je niet teleurgesteld worden. Maar voor wie geen levende ontmoeting met Christus heeft, zal het Bijbellezen slechts een lege huls blijven. En dan kom je in hetzelfde schuitje als de Farizeeën en Schriftgeleerden. Laat het zover niet komen.
Het heerlijke, levende water waar Jezus op de laatste dag van het Loofhuttenfeest over spreekt, staat haaks op de bittere tegenstand en haat van de Farizeeën en Schriftgeleerden. De vete tussen het vleesgeworden Woord van God en de religieuze elite loopt steeds meer uit hand – zozeer zelfs, dat diezelfde religieuze elite besluit dienaars erop uit te sturen om Christus op te pakken. De zaken lopen echter niet helemaal op rolletjes. Sterker nog, er komt helemaal niets van het plan terecht. De rede van Jezus maakt dat de uitgezonden dienaars het niet aandurven om Hem te grijpen. Een grotere nachtmerrie kunnen de lieden van de religieuze elite zich niet indenken: mensen die Jezus ontmoeten en serieus nemen. En juist dit gebeurt met de dienaars. Zodoende komen ze weer terug met lege handen. Je hoeft geen logicus te zijn om te voorspellen dat je op dat moment de poppen aan het dansen hebt. Men heeft geen Christus bij zich om voor de Raad te brengen.
Verdeeldheid
Jezus zorgt voor verdeeldheid. Iedereen die denkt dat Jezus gekomen is uit vredelievende motieven, om alle mensen met elkaar te verbroederen, zit er gigantisch naast. Hij is niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard. Mensen zullen verdeeld zijn vanwege Hem. Vaders en zoons. Moeders en dochters. Echtgenoten en echtgenotes. Werkgever en werknemer. Jezus is niet gekomen om mensen op te roepen tot universeel broederschap, maar om de mensen met God te verzoenen. De discussies onder het Joodse volk gedurende zijn optreden getuigen van zijn gelijk – om nog maar te zwijgen over de diepe onderlinge verdeeldheid in de Joodse Raad en hen die erop uitgestuurd zijn Jezus te arresteren. De Farizeeën zetten de stigmatiserende lijn door. Voor hen staat vast dat Jezus een opruier, misleider en ophitser is. Daarom gunnen zij het antwoord van de officiers ook niet. Als de officiers eerlijk moeten zijn, moeten ze eigenlijk bekennen dat Jezus spreekt zoals nog nooit iemand heeft gesproken. De rapen zijn gaar; een normale dialoog is niet mogelijk. Men mag van alles van Jezus vinden, maar Hem gaan waarderen en erkennen als de Christus gaat niet één, maar tien bruggen te ver. Daarom deze bitse opmerking: ‘Bent u óók al misleid?’ De toon die de Farizeeën aanslaan, moet eruit gekomen zijn als van mensen die zich afvragen of zij zo langzamerhand de enige nog normale personen in het gezelschap zijn. Om hun positie krachtig neer te zetten, vervloeken zij vervolgens alle mensen die wél in Jezus geloven. Dit geeft maar één helder signaal af: dat van intense haat en verzet.
Het Woord van God tegen zichzelf uitspelen
Als je de discussie tussen de Farizeeën, Schriftgeleerden en officieren goed volgt, kom je erachter dat er iets merkwaardigs gebeurt – en gevaarlijk bovendien! Hét twistpunt is de afkomst van Jezus. Komt Hij uit Galilea of niet? Zo ja, dan maakt Hij geen enkele kans om serieus te worden genomen door de Schriftgeleerden. Nicodemus, de Farizeeër die Jezus een tijd daarvoor in een nacht heeft opgezocht en gesproken, probeert enigszins op een nuchtere en gebalanceerde uitweg te wijzen. Zou het niet veel beter zijn om de Wet te volgen, die stelt dat iemand eerst zelf mag verklaren en mag laten zien wat hij of zij doet? Voordat hij hier zelf de kans voor krijgt, wordt Nicodemus ook al meteen in het verdachtenbankje geplaatst: ‘Zeker ook uit Galilea? Zoek het na en kom erachter dat er geen profeet uit Galilea opstaat.’ Deze laatste woorden zijn cruciaal. Men gebruikt de Schrift om het eigen standpunt te verdedigen! ‘Wij hebben de Schriften onderzocht en volgens ons is het onmogelijk dat deze man de Messias is!’ Dat is wat de Schriftgeleerden en Farizeeën verkondigen. Onmiddellijk rijst de vraag: is het mogelijk om met de Bijbel in de hand tot een volstrekt onjuiste overtuiging te komen? Het antwoord is: ja, dat is inderdaad mogelijk. Deze geschiedenis leert het ons. Je kunt nog zo belezen, geletterd, intellectueel zijn en de Bijbel van voor naar achter en van achter naar voor gelezen hebben, het is mogelijk om interpretatief verkeerde conclusies te trekken. Wat de Farizeeën dus doen, is het Woord van God tegen zichzelf uit laten spelen. Enerzijds zijn daar de Wet, Profeten en Geschriften en anderzijds is daar Christus, het vleesgeworden Woord. De religieuze elite kan die twee blijkbaar niet met elkaar verenigen. De vraag is hoe dit kan. Misschien moeten we zeggen dat de Farizeeën uitgaan van de dode letter van de Wet en de officiers de levende Christus hebben ontmoet. De Farizeeën hebben nooit een levende ontmoeting met Christus gehad. Het was bitterheid en afgunst troef. Men was bang de macht aan één Man kwijt te raken. Ze stonden al vanaf het begin zeer sceptisch tegenover Hem.
Verkeerde verwachtingen
Nu moeten we een moment stilstaan bij deze sceptische houding van de Schriftgeleerden jegens Christus. Die komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Zonder de houding van deze religieuze elite te rechtvaardigen of recht te praten wat krom is, moeten we wel begrijpen dat in die dagen de Joodse Messiasverwachting een bepaald kader had gekregen. Men verwachtte van deze Verlosser, op grond van de Schrift, een aantal specifieke dingen. En die verwachtingen leefden zeer sterk. Waar is het uiteindelijk misgegaan? Het ging mis toen zij vanuit de Schrift verwachtingen hebben geïnterpreteerd en deze niet terugvonden in het leven van Jezus. Dáár ging het mis.
Een tijdloos gevaar
De Bijbel is dan wel onfeilbaar, zij die hem interpreteren verre van. En we moeten niet denken dat wij, vrome christenen die Sola Scriptura hoog in het vaandel hebben staan, dit gevaar kunnen ontlopen. Met de kennis van nu is het altijd gemakkelijk om misstanden van toen te bekritiseren. Het is dus ook te goedkoop om te zeggen dat de Joden in Jezus’ dagen kortzichtig waren. Dat zij ziende niet gezien hebben, is waar, maar de geschiedenis is te complex om ronduit te zeggen ‘dat zij gewoon hadden moeten zien dat Jezus de Messias is’. Om een lijn te trekken naar het heden, wil ik een casus voorleggen.
In een eerdere tekst refereerde ik aan de eschatologische visie van de bedelingenleer. Volgens de interpretatie van bepaalde Schriftgedeelten verwacht men dat de antichrist zich niet eerder kan en zal openbaren dan het moment waarop de kerk in de hemel is opgenomen. Conclusie: wedergeboren christenen zullen de antichrist niet meemaken. Maar hiermee zeg je nogal wat. Je zegt namelijk dat christenen zullen ontsnappen aan de grootste verdrukking die de wereld ooit zal kennen. Wat doen deze mensen op het moment dat de antichrist zich openbaart en zij zijn nog steeds hier op aarde? Zullen zij dan ook, net zoals de Farizeeën van Christus meenden, verkondigen dat die persoon het niet kan zijn? Dit is het risico van een verwachting die op een specifieke interpretatie gebaseerd is. Er wordt niet gezegd dat het mogelijk kan plaatsvinden, nee – het gaat plaatsvinden.
Ik gun iedereen zijn interpretaties en ik weet ook dat ik niet op alle punten hetzelfde denk als ieder ander. En dat is ook niet altijd erg. Maar bedenk wel wat de implicaties van je overtuigingen zijn. Niemand maakt mij wijs dat een overtuiging iets is wat zich alleen afspeelt in het verstand. Dat bestaat niet. Overtuiging wordt vertaald naar handeling.
Vastgeroest
Laten wij als christenen alsjeblieft niet de fout maken tegen medegelovigen te roepen dat zij misleid zijn, terwijl we het zelf bij het foute einde (kunnen) hebben. En laten we er helemaal voor oppassen anderen te vervloeken omdat zij niet in onze pas lopen. Wellicht denkt iemand nu: ‘de apostel Paulus vervloekte eenieder die een ander Evangelie predikt!’ Beste vriend, er zit een levensgroot verschil tussen de vervloeking door de Farizeeën en de vervloeking door Paulus. De apostel strijdt voor de doorgang van het goede nieuws – hij is non-profit bezig. Het gaat hem helemaal niet om zijn eigen belang. Hoe weten we dat? Hij schrijft in Galaten 1:8, dat iedereen die een ander Evangelie predikt, vervloekt moet worden. Al waren wij het zelf, voegt hij daaraan toe. Dat zie je de Schriftgeleerden en Farizeeën niet doen. Zij zijn getergd. Ze worden gedreven door haat en verzet. Paulus wordt gedreven door de goede strijd van het geloof (1 Timoteus 6:12). Mensen kunnen soms zo diep vastgeroest zitten in overtuigingen dat ze anderen in de verdachtenhoek plaatsen en afkeuren vanwege verschil in opvatting. Het kan zelfs zo’n niveau bereiken, dat je je kunt afvragen in hoeverre dat nog gezond is.
Overtuigingen loslaten?
Om niet verkeerd over te komen moet ik mij haasten te stellen dat ik niet oproep om alle overtuigingen los te laten. Waar ik wel toe oproep is om eerlijk om te gaan met die overtuigingen. Dat wat God over Zichzelf heeft geopenbaard, over Zijn Zoon, over verlossing, over ons mensen, over deze wereld en over hemel en hel, dat is bekend voor zover Hij ons die openbaring heeft gegeven. Maar er zijn ook onderwerpen waar de Bijbel ons weinig tot geen inzicht verschaft. Wees je ervan bewust dat het net zo goed iets heel anders kan zijn dan wat je denkt dat het is zoals de Bijbel spreekt. Wees erop voorbereid dat God anders kan handelen en kan ingrijpen op een manier die je niet verwacht.
‘Ik weet niet wat ik met Jezus moet’
Misschien leest iemand dit alles en leeft er een grote vraag: wat moet ik toch met Jezus? Misschien twijfel je aan Hem. Over Zijn bestaan. Over Wie Hij is. Over wat Hij gedaan heeft. Over wat Hij nog gaat doen. Het belangrijkste is dat je Hem ontmoet. En zelfs al zou je in die ontmoeting al je twijfel voor Hem neerleggen, dan is Hij nog steeds graag bereid om Zichzelf te tonen. Hij zal je niet teleurstellen. Al heb je duizend twijfels, als je ze oprecht met Hem deelt – en niet met een houding van haat en verzet – dan mag je weten dat Hij Zichzelf aan jou zal openbaren. Als je de Bijbel leest met een oprechte houding om te weten te komen Wie Hij is en Wie Hij wil zijn, zul je niet teleurgesteld worden. Maar voor wie geen levende ontmoeting met Christus heeft, zal het Bijbellezen slechts een lege huls blijven. En dan kom je in hetzelfde schuitje als de Farizeeën en Schriftgeleerden. Laat het zover niet komen.
zondag 1 januari 2012
Het Merg van het Evangelie
Het is fascinerend om te zien hoe een boek uit halverwege de 17e eeuw vandaag de dag nog steeds actueel is. Edward Fisher (vermoedelijk de volledige naam van de auteur; in de titelpagina worden slechts de initialen 'E.F.' weergegeven) rondde in die tijd zijn werk The Marrow of Modern Divinity af. In het Nederlands is het verschenen onder de titel Het Merg van het Evangelie.
Historische context
Het boek neemt duidelijk stelling in een complex vraagstuk, die in de geschiedenis van de Schotse kerk bekend is komen te staan als de Marrow Controversy. Het boek is eerder gedrukt dan het moment waarop de controverse (1717-1722) in de kerk het levenslicht zag. In het Schotland van die dagen bevond de kerk zich in een niet al te gezonde staat. Wetticisme heerste alom en van het leerstuk rechtvaardiging door het geloof leefde alleen op papier – in de praktijk was sprake van legalistische prediking, wat ook wel met moralisme werd aangeduid. In de jaren 1716 en 1717 ontstond een heftige twist rond het leerstuk van de verzoening (is Christus voor allen gestorven of alleen voor de uitverkorenen?), waarin professor Simson van Glasgow een centrale rol speelde. Het was ‘overduidelijk dat hij schuldig was aan het verkondigen van dwaalleer en het gebruiken van dubieuze uitlatingen’, maar werd desondanks van deze beschuldigingen gezuiverd. Dit zorgde alleen nog maar voor meer ophef onder gecommitteerde evangelische broeders, die zich steeds meer zorgen begonnen te maken. In Auchterarder was men zelfs zo bezorgd, dat daar een extra vraag toegevoegd werd voor de kandidaatstellingsprocedure van elke nieuwe dienaar: ‘Ik geloof dat het onjuist en onbijbels is te leren dat wij ons van zonde moeten afkeren alvorens tot Christus te komen.’
Hiermee wilde men duidelijk maken, dat het onjuist is te leren dat iemand zich van zijn zonde dient af te keren voordat God Zijn genade aan diegene verleent. Dit statement is uiteindelijk de motor en twistpunt geworden van de Marrow Controversy. Van het één kwam het ander. In 1717 weigerde een student de hierboven genoemde stelling te bevestigen. Deze casus werd voorgelegd op de Algemene Vergadering van datzelfde jaar. Daar werd besloten dat de stelling veroordeeld diende te worden: men beschouwde het als antinomianisme, een leer die het niet noodzakelijk acht dat iemand vóór de wedergeboorte overtuigd dient te worden van zonde en er dus ook geen schuldgevoelens over hoeft te hebben.
De Marrow-men
Eén van de aanwezigen tijdens deze Vergadering was Thomas Boston. Hij zou uiteindelijk een belangrijke rol spelen in deze controverse. Aan een dienaar van de gemeente te Auchterarder gaf hij het advies om The Marrow of Modern Divinity te lezen. Boston zelf beschouwde het als een waardevol werk, dat volgens hem ‘licht werpt op dit zeer ingewikkelde onderwerp’. Hij heeft persoonlijk gezorgd voor een voorwoord op en aantekeningen bij het werk: hij werd, naast Ralph en Ebenezer Erskine, één van de Marrow-men genoemd. Het Merg van het Evangelie bestaat uit een serie dialogen tussen een jonge Christen, zijn leraar, een legalist en een antinomiaan en gaat in op de essentiële vragen rondom de Tien Geboden (en de rest van de geboden) en Gods volk.
Waarom werden de Marrow-men veroordeeld vanwege hun standpunt? Het had zeer zeker te maken met de wettische staat waarin de Schotse kerk op dat moment verkeerde. Tegenstanders van de Marrow-men werden ook wel Neonomians genoemd, omdat zij het Evangelie zagen als een ‘nieuwe wet’. Men zag het als noodzakelijk dat de geboden gehouden worden, omdat iemand zonder deze gehoorzaamheid uiteindelijk niet zalig zou worden. De Marrow-men daarentegen, spraken van vrije genade: een zondaar ontvangt genade om zich van zijn zonden af te keren, hij keert zich niet van zijn zonden af om genade te ontvangen – dat zou geen vrije genade betekenen, maar voorwaardelijke genade.
Denk niet dat deze discussie beperkt blijft tot de andere kant van de Noordzee of Atlantische Oceaan. Ook in Nederland zijn – al dan niet voor een langer tijd – tendensen waar te nemen die zich rechtstreeks concentreren rond het aanbod van genade, het komen tot Christus en leefregel van de gelovige. Het boek van Edward Fisher is, zij het in het engels, op internet te lezen en daarom toegankelijk.
Historische context
Het boek neemt duidelijk stelling in een complex vraagstuk, die in de geschiedenis van de Schotse kerk bekend is komen te staan als de Marrow Controversy. Het boek is eerder gedrukt dan het moment waarop de controverse (1717-1722) in de kerk het levenslicht zag. In het Schotland van die dagen bevond de kerk zich in een niet al te gezonde staat. Wetticisme heerste alom en van het leerstuk rechtvaardiging door het geloof leefde alleen op papier – in de praktijk was sprake van legalistische prediking, wat ook wel met moralisme werd aangeduid. In de jaren 1716 en 1717 ontstond een heftige twist rond het leerstuk van de verzoening (is Christus voor allen gestorven of alleen voor de uitverkorenen?), waarin professor Simson van Glasgow een centrale rol speelde. Het was ‘overduidelijk dat hij schuldig was aan het verkondigen van dwaalleer en het gebruiken van dubieuze uitlatingen’, maar werd desondanks van deze beschuldigingen gezuiverd. Dit zorgde alleen nog maar voor meer ophef onder gecommitteerde evangelische broeders, die zich steeds meer zorgen begonnen te maken. In Auchterarder was men zelfs zo bezorgd, dat daar een extra vraag toegevoegd werd voor de kandidaatstellingsprocedure van elke nieuwe dienaar: ‘Ik geloof dat het onjuist en onbijbels is te leren dat wij ons van zonde moeten afkeren alvorens tot Christus te komen.’
Hiermee wilde men duidelijk maken, dat het onjuist is te leren dat iemand zich van zijn zonde dient af te keren voordat God Zijn genade aan diegene verleent. Dit statement is uiteindelijk de motor en twistpunt geworden van de Marrow Controversy. Van het één kwam het ander. In 1717 weigerde een student de hierboven genoemde stelling te bevestigen. Deze casus werd voorgelegd op de Algemene Vergadering van datzelfde jaar. Daar werd besloten dat de stelling veroordeeld diende te worden: men beschouwde het als antinomianisme, een leer die het niet noodzakelijk acht dat iemand vóór de wedergeboorte overtuigd dient te worden van zonde en er dus ook geen schuldgevoelens over hoeft te hebben.
De Marrow-men
Eén van de aanwezigen tijdens deze Vergadering was Thomas Boston. Hij zou uiteindelijk een belangrijke rol spelen in deze controverse. Aan een dienaar van de gemeente te Auchterarder gaf hij het advies om The Marrow of Modern Divinity te lezen. Boston zelf beschouwde het als een waardevol werk, dat volgens hem ‘licht werpt op dit zeer ingewikkelde onderwerp’. Hij heeft persoonlijk gezorgd voor een voorwoord op en aantekeningen bij het werk: hij werd, naast Ralph en Ebenezer Erskine, één van de Marrow-men genoemd. Het Merg van het Evangelie bestaat uit een serie dialogen tussen een jonge Christen, zijn leraar, een legalist en een antinomiaan en gaat in op de essentiële vragen rondom de Tien Geboden (en de rest van de geboden) en Gods volk.
Waarom werden de Marrow-men veroordeeld vanwege hun standpunt? Het had zeer zeker te maken met de wettische staat waarin de Schotse kerk op dat moment verkeerde. Tegenstanders van de Marrow-men werden ook wel Neonomians genoemd, omdat zij het Evangelie zagen als een ‘nieuwe wet’. Men zag het als noodzakelijk dat de geboden gehouden worden, omdat iemand zonder deze gehoorzaamheid uiteindelijk niet zalig zou worden. De Marrow-men daarentegen, spraken van vrije genade: een zondaar ontvangt genade om zich van zijn zonden af te keren, hij keert zich niet van zijn zonden af om genade te ontvangen – dat zou geen vrije genade betekenen, maar voorwaardelijke genade.
Denk niet dat deze discussie beperkt blijft tot de andere kant van de Noordzee of Atlantische Oceaan. Ook in Nederland zijn – al dan niet voor een langer tijd – tendensen waar te nemen die zich rechtstreeks concentreren rond het aanbod van genade, het komen tot Christus en leefregel van de gelovige. Het boek van Edward Fisher is, zij het in het engels, op internet te lezen en daarom toegankelijk.
zondag 31 juli 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)