Zij hebben hun leven niet liefgehad tot de dood toe

Sinds vanavond heb ik een nieuwe aanwinst, aangetroffen in de Benedikter Abtei van Gerleve. Het is een Duitstalig boek van Marcel Rebiai, over het navolgen van Jezus, Im Bilde Gottes – Leben in der Nachfolge Jesu Christi. Al bladerend valt mijn oog op het kopje Sein Leben nicht lieben, bis hin zum Tod, ontleend aan Openbaring 12:11. De rechtvaardigen hebben hun leven in deze wereld niet lief, tot hun dood toe.

Iemand die vriendschap sluit met Christus en zijn leven aan Hem committeert, verklaart de oorlog aan alles wat dezelfde Christus tegenstaat. Juist in een klooster heb je ruimte en stilte om na te denken over deze diepzinnige en tegelijk confronterende woorden. Elke dag jezelf een halt toeroepen – Bezemer, weet gij niet dat een vriend van Christus de wereld en haar zondige begeerten haat?! Ja, ik weet het wel (rationeel), maar sta ik zo ook in het leven? Dat wil zeggen, weiger ik toe te geven aan de begeerten van deze wereld? Is het nou echt nodig om naar die cabaretier te luisteren? Of om naar dat specifieke televisieprogramma te kijken? Om naar die film te gaan? Ik zit hier, met twee medestudenten, al bijna een week in zekere zin ‘digitaal afgesloten van de wereld’. We hebben totaal geen idee van wat er speelt in Nederland. Geen internet, geen televisie, geen radio – wel een Duitse krant in de Gastraum. Dat kleine koude kikkerlandje kan mogelijk in brand staan, het kabinet kan zijn gevallen, de politietop kan weer eens hebben geprotesteerd, maar hier hebben wij totaal geen idee van de omstandigheden elders. En dat is eigenlijk best heerlijk. Natuurlijk, je leeft niet langs elkaar heen, maar zo op zijn tijd heb je, je moment van persoonlijk Bijbellezen, gebed, overdenken en gewoon stil zijn.

Misschien is het een goed idee om protestantse kloosters op te richten – geen beelden, geen speciale dagen voor Maria en in plaats van Latijnse credo’s gewoon de bundel van Johannes de Heer gebruiken bij de lofprijzing. Wie in het klooster is geweest, loopt een groot risico met een slogan naar huis terug te keren: Het leven kan zoveel simpeler, mensen! Afschaffen dat gezeur met en over die economie! In plaats daarvan de binnenkamer opzoeken om de woorden van de Goede Herder te lezen en te bestuderen en daar vervolgens je levenshouding mee vormen. De terugkomst in Nederland zal weer alle oude structuren herstellen die nu net een proces van afbraak kenden – het is dan gedaan met de stilte.

De ‘wereldse’ student, die in het klooster zit, komt er ook achter dat hij zijn gehele leven hoeveelheden informatie opslokt waar je ‘u’ tegen zegt. Het is waarlijk een gejaagd leven, waarin veel wordt nagestreefd, en de vraag is: wat eigenlijk? Het kloosterleven confronteert je met het gegeven dat je elke dag over het algemeen bezig bent met het uitsluitend behartigen van je eigen belangen. We maken ons druk over onze maatschappelijke positie inzake opleiding, baan en relationele sfeer. De vraag die God nu stelt, luidt: Is jouw ziel gemerkt met het bloed van het Lam? Wie zijn leven echt goed wil behartigen, zorgt niet eerst voor een goede opleiding, een goede baan, een goede partner, maar laat zich besprenkelen met het bloed van Christus, tot vergeving van zonden en een eeuwig heil.

Tot slot, ook niet onbelangrijk: het kloosterleven verlost je ook een periode van de zichtbare vijandige invloeden die je op dat moment niet tot je beschikking kunt hebben door het ontbreken van bepaalde multimedia. Het maakt een stuk duidelijker wat de grote stem in Openbaring 12 bedoelt met je leven niet liefhebben. Leven is verzaken, en in het bijzonder de zonde!

Protestantse gedachten in een Rooms-Katholiek klooster, Gerleve, 26 juni 2011