Het kruiswerk van Christus (2) Gehoorzaamheid

De rijkdom van de Bijbelse verlossingsleer

Voordat we het kruiswerk van de Heere Jezus Christus gedetailleerd gaan bestuderen, is het noodzakelijk om stil te staan bij het belang van Zijn gehoorzaamheid gedurende Zijn hele leven als Mens op aarde. Nadat Reymond wat uitgebreider heeft gekeken naar teksten in het Nieuwe Testament die spreken over het “lichaam”, “bloed”, “kruis” en de “dood” van Christus, onderstreept hij het belang van het alomvattende en onderliggende aspect van Zijn gehele leven en bediening, namelijk de gehoorzaamheid van Christus (Romeinen 5:18). Zonder deze gehoorzaamheid kan Bijbels gezien niets met waardigheid worden gesteld dan wat de Schrift zelf getuigt. Kortom: de gehoorzaamheid van Christus gedurende Zijn hele leven en bediening is essentieel voor de betekenis van Zijn kruiswerk.

De aard van Christus’ gehoorzaamheid
Reymond merkt op dat het Nieuwe Testament slechts driemaal expliciet spreekt over de gehoorzaamheid van Christus (Romeinen 5:19; Filippenzen 2:8; Hebreeën 5:8). Het concept van deze gehoorzaamheid is echter ook in andere teksten terug te vinden, bijvoorbeeld in gedeelten waar Christus “dienstknecht” wordt genoemd en waarin wordt verklaard dat het doel van Zijn komst het doen van de wil van Zijn Vader is. Reymond wil hiermee onderstrepen dat Christus als gehoorzame Zoon Zijn werk aan het kruis heeft volbracht en dat Hij Zichzelf voor eens en voor altijd als gehoorzame Zoon heeft geofferd om ons met God te verzoenen.
Vervolgens noemt Reymond vier kenmerken van Christus’ gehoorzaamheid, die hij heeft overgenomen uit het boek Redemption – Accomplished and Applied van de in Schotland geboren theoloog John Murray (1898-1975).
Als eerste is de gehoorzaamheid van Christus een oprechte gehoorzaamheid, waarmee Hij Zichzelf van harte gewillig en met vreugde onderwierp aan de wil en Wet van Zijn Vader. Nooit was Zijn gehoorzaamheid oppervlakkig of slechts een zaak van de buitenkant. Zijn gehele leven op aarde was er één van het zich verheugen in het doen van Zijn Vaders wil.
Ten tweede stelt Reymond, aan de hand van het werk van Murray, dat de Schrift impliceert dat er een progressieve lijn of ontwikkeling in de gehoorzaamheid van Christus aanwezig is geweest (zie teksten als Lucas 2:52, Hebreeën 2:10, en Hebreeën 5:8-9). Dit kan voor ons nogal verwarrend overkomen. Het getuigenis van de Schrift met betrekking tot dit specifieke punt is niet dat Christus een ontwikkeling doormaakte van een staat van ongehoorzaamheid naar gehoorzaamheid. Dat zou betekenen dat de Heere Jezus ooit gezondigd zou hebben en deze gedachte wordt in de Schrift uitdrukkelijk verworpen. Wanneer we denken aan een progressieve lijn of ontwikkeling in de gehoorzaamheid van Christus, moeten we in gedachten houden dat Hij gedurende Zijn leven en bediening meerdere malen te maken heeft gekregen met verzoekingen, beproevingen en tegenstand of verzet. Iedere keer dat Hij hiermee werd geconfronteerd, werd Hij steeds meer resoluut in doen van Zijn Vaders wil. Het beeld van traplopen zou ons hierbij kunnen helpen. Iedere trede is een stap in gehoorzaamheid, te midden van verzet, verzoeking en vijandschap. Hoe meer treden Christus in Zijn gehoorzaamheid beklom, hoe hardnekkiger de vijandschap en het verzet werden, en tegelijkertijd werd Zijn gehoorzaamheid meer vastberaden. Dit proces, deze progressieve ontwikkeling in het gehoorzamen van de wil van Zijn Vader, was noodzakelijk om Hem voor te bereiden op de laatste trede: het kruis van Golgotha.
Als derde stelt Reymond dat de gehoorzaamheid van Christus een climax kent. Hij vermeldt hierbij dat Murray recht wil doen aan het getuigenis van de Bijbel over Christus’ strijd in Gethsemané en uiteindelijk het kruiswerk zelf.
Tot slot, en als vierde, noemt Reymond de dynamiek van Christus’ gehoorzaamheid. Hiermee wordt bedoeld dat de door God bepaalde manier waarop Zijn Zoon gehoorzaamheid zou leren en Zijn Messiaanse taak zou volbrengen, het lijden is. Het is door Zijn lijden dat Hij “veel kinderen tot heerlijkheid zou brengen” (Hebreeën 2:10).

Het doel van Christus’ gehoorzaamheid
Reymond stelt dat Reformatorische theologen zich altijd hebben verdiept in het doel van Christus’ gehoorzaamheid, omdat zij zich ervan bewust zijn dat de verlossing van degenen die Hij redt afhangt van Zijn persoonlijke en doorlopende of altijddurende gehoorzaamheid aan Gods Wet. Reformatorische theologen maken eveneens onderscheid tussen de actieve en passieve gehoorzaamheid van Christus. Reymond zelf vindt deze termen ongelukkig. Immers, zo stelt hij, niets van wat Christus heeft gedaan, heeft Hij passief of niet van harte of niet-gewillig gedaan. In plaats daarvan geeft hij de voorkeur aan de termen voorschrijvende en strafdragende gehoorzaamheid. Het eerste verwijst naar Christus’ gehoorzaamheid aan de voorschriften van de Wet, het laatste heeft betrekking Zijn gewillige gehoorzaamheid in het dragen van de gehele straf vanwege de ongerechtigheid van Zijn volk die door diezelfde Wet bepaald is. Door Zijn voorschrijvende gehoorzaamheid bezit Hij een volmaakte gerechtigheid die wordt toegerekend aan iedereen die op Hem vertrouwt. Door Zijn strafdragende gehoorzaamheid droeg Hij Zelf, door wettelijke toerekening, de straf voor Zijn volk vanwege de zonde. Het is in het bijzonder deze laatste vorm van gehoorzaamheid die tot uitdrukking komt in Zijn kruiswerk. Dit is de grond van Gods rechtvaardiging van zondaren, waardoor zij worden vrijgesproken en vergeven (omdat Christus in hun plaats de straf op de zonde heeft gedragen) én waardoor zij door God worden aanvaard als rechtvaardig (omdat Christus’ voorschrijvende gehoorzaamheid of volmaakte gerechtigheid hen is toegerekend door geloof).

Christus’ gehoorzaamheid: in leven en sterven
Reymond sluit de behandeling van Christus’ gehoorzaamheid af met de conclusie dat de christen met dankbare lofprijzing de Verlosser aanbidt vanwege Zijn gehoorzaamheid aan de wil en Wet van Zijn Vader. Zonder deze gehoorzaamheid zou er geen verlossing zijn!
Het is een proclamatie vanuit aanbidding die voortdurend onderstreept dient te worden. Zijn wij ons als christenen werkelijk bewust van het feit dat niet alleen de uren van Christus’ strafdragende gehoorzaamheid, maar ook de drieëndertig jaar van voorschrijvende gehoorzaamheid essentieel zijn voor onze verlossing? Vaak wordt de suggestie gewekt dat het lijden en sterven van Christus dé bepalende, cruciale factor en grond is voor onze verlossing. Maar dit is slechts de helft van het verhaal. En we beseffen het wellicht niet, maar als dit halve verhaal voor ons het totale verhaal is, hebben wij géén Evangelie. Een zondaar heeft namelijk niet alleen vergeving en vrijspraak nodig, maar ook volmaakte gerechtigheid. Daarom is de gehoorzaamheid van Jezus Christus gedurende Zijn hele aardse leven en bediening essentieel! De waarde van Christus’ sterven wordt gedragen en ondersteund door Zijn leven in volmaakte gehoorzaamheid.
Dit is een buitengewoon bemoedigend en vertroostend getuigenis van de Schrift. Dit is het goede nieuws van Gods Woord: niet alleen heeft Christus in mijn plaats de straf op de zonde gedragen, maar Hij heeft ook in mijn plaats volmaakt de Wet van God gehoorzaamd en vervuld. Op de oordeelsdag ben ik veilig en beschermd, omdat ik bekleed ben met het kleed van Christus’ volmaakte gerechtigheid en omdat Hij in mijn plaats Gods oordeel over de zonde gedragen heeft. Christus heeft voorzien in wat ik moest hebben maar niet heb, en Hij heeft de straf gedragen die ik had moeten ondergaan. Zouden wij dan niet in dankbaarheid Deze gehoorzame Zoon van God aanbidden?