Levensjaar 24

Eerbetoon aan Gods lankmoedigheid

Een verjaardag vieren betekent altijd een blik achterwaarts werpen om te zien wat het afgelopen jaar gebracht heeft; het is niet slechts met een groepje mensen voor de televisie hangen en het rond laten gaan van chips, cola, wijn, borrelnootjes en pinda’s. Als een christen een jaar ouder wordt, betekent het dat Gods trouw over zijn of haar leven gevierd wordt. Waarin heeft God Zijn trouw getoond? Waar ben je het meest over verwonderd? Waar kun je dankbaar voor zijn? Deze manier van gedenken is ontleend aan de wijze waarop de Joden het Pesachmaal vieren; aan die tafel staat politiek niet centraal, studie niet, werk niet, maar Gods genadegaven van het afgelopen jaar. De dagen die tussen 8 juni 2011 en 8 juni 2012 hebben gezeten, vertonen een diversiteit aan zegeningen, verzuchtingen en beproevingen. Zonder overdrijven is het één van de meest bewogen jaargangen tot nu toe. Maar het afgelopen levensjaar was het jaar waarin ik geen grotere genade kon ontvangen dan de genade die te verkiezen is: ultieme vreugde in Jezus vinden.

Het is voor mij nu onmogelijk geworden om gebeurtenissen niet in het kader van de glorie van Jezus te bezien. Alles wat gebeurd is, staat opgetekend in de hemelse geschiedenisboeken, maar als het beschouwd wordt vanuit de heerlijkheid van Christus, komen we terecht bij het hart van de zaak. Het is God Die mij in de nekvel heeft gegrepen en de ogen heeft geopend om niets anders uitmuntend te achten dan de schittering van Zijn eniggeboren Zoon. Tijdens de conferentie van de Sola 5 Baptisten in oktober lag een boek op de boekentafel dat ik al enige tijd op mijn verlanglijstje had staan: Overcoming Sin & Temptation van John Owen. Ik ben God dankbaar voor de genade en zegeningen die Hij heeft geschonken door het werk van deze ijverige dienaar. Ik heb wel eens (gekscherend?) tegen een medestudent gezegd dat elke student (en eigenlijk elke christen) Owen verplicht op zijn boekenlijst zou moeten hebben.
Toch heeft het nog minstens een half jaar geduurd voor ik de schatten uit het boek heb opgegraven. En eigenlijk moet ik in alle eerlijkheid bekennen dat het maar een stuk tekst van niet meer dan drie pagina’s betrof waar nu het fundament op is gebouwd. Zijn radicale voorstelling om de glorie van God te eren in het leven van alledag heeft mij helemaal gegrepen en het is daarom niet verwonderlijk dat ik door deze lens praktijkervaringen ben gaan analyseren. Ze vormen de kern van mijn overtuiging die ik verwoord in verschillende geschreven stukken van de laatste paar maanden. Ik heb er grote moeite mee gekregen als mensen niet de heerlijkheid van Jezus centraal stellen in alles wat ze zeggen en doen, maar zichzelf. Het afgelopen jaar heb ik dit van nabij meegemaakt. Sommige constateringen zijn confronterend, anderen tonen de ijdelheid van een leven zonder het genieten van deze heerlijkheid. Er is levensbedreigende ziekte in de directe omgeving en je ziet dat mensen zich volkomen blindstaren op de fysieke gezondheid, zonder nauwkeurige zorg te besteden aan de gezondheid van de ziel en het geestelijk leven. Niets is erger dan om de hete brei heen draaien die eeuwigheidswaarde heeft. Als ‘om de hete brei heendraaien’ betekent dat de heerlijkheid van Christus niet tot kern van de zaak wordt gemaakt, dan gebeurt dit héél vaak! Nu ik kan genieten van de Persoon van Christus en als ik deze vergelijk met het commerciële gehalte van televisienetten als RTL, verbleekt de laatste onder het mom van armetierig, werelds vertier waar ik niet altijd vrolijk van kan worden. Andere mensen begrijpen dit niet en dat is niet altijd gemakkelijk. Mensen vragen van mij dat ik ‘gezellig’ meedoe, maar mijn definitie van ‘gezellig doen’ zal naar alle waarschijnlijk weinig raakvlak hebben met wat zij ervan zouden verwachten. Ik voel me niet geroepen om alle avonden hangend op de bank voor de televisie met een zak chips in de hand door te brengen. Mijn doel is niets anders dan te leven in het licht van de heerlijkheid van Jezus en tot Zijn eer alleen! Dit omvat mijn gehele persoon. Ik wil niet gelabeld worden op grond van één aspect in mijn leven: mijn verlangen is dat mensen mij – door het werk van Gods Heilige Geest – zullen typeren als iemand voor wie, in navolging van Paulus, Owen en vele anderen, Jezus Christus zijn leven is geworden. En als ik zondig, wil ik gewezen worden op de heerlijkheid van Jezus – om mijn schuld in het juiste perspectief te zien en om de genezing op de juiste plek te zoeken: met mindere redenen wil ik niet klemgezet worden. Ik sta versteld van Gods lankmoedigheid jegens mij. Hij bewijst al bijna een kwarteeuw Zijn genade en geduld – en dat terwijl Hij mij allang op had kunnen geven en mij in de vergetelheid had kunnen doen raken. Toen Johannes en Jakobus aan de Heer vroegen of ze vuur uit de hemel mochten gebieden een Samaritaans dorp te verteren, omdat het Jezus niet wilde ontvangen, zei de Heiland: ‘Ik ben niet gekomen om mensenlevens te vernietigen, maar om ze te behouden’ (Lucas 9:51-56). De behoudenis van een zondaar is de lofzang op Gods goedertierenheid en lankmoedigheid en wij zullen Hem hiervoor prijzen en eer bewijzen tot in alle eeuwigheid!

Gaandeweg je leven kom je erachter wie echte christenvrienden zijn: zij die je wijzen op de ene, ware heerlijkheid van Hem die gezeten is aan de rechterhand des Vaders – als je gezondigd hebt, als je teleurgesteld bent, als je verdrietig bent, als je boos bent en als je ontmoedigd bent. Want ook die momenten hadden zo hun plek. Daarom hecht ik veel waarde aan de duurzame vriendschappen die ik het afgelopen jaar heb mogen opbouwen en aan vrienden met wie ik persoonlijk op heb mogen trekken; ook hier zijn tal van zegeningen te tellen. Ik dank God voor de genade die Hij door hen geschonken heeft en ik zie ernaar uit om in het nieuwe levensjaar met hen meer en meer te genieten van Jezus Zelf. Ik bid dat wij voor elkaars ogen Zijn heerlijkheid mogen schilderen, opdat wij gelijkvormig worden gemaakt naar Zijn beeld en niets anders begeren dan Hem in Zijn glorie te zien.

Een liefdevolle broedergroet,

Robert Bezemer, 10 juni 2012